جام جم آنلاین: معدنکاران فضایی بعد از 8 ساعت کار سخت و در حالی که لباس‌های فضاییشان به خاطر الکتریسیته ساکن از گرد و خاک پوشیده شده است تلاش می‌کنند دستگیره‌ای پیدا کنند و همان طور که در فضا معلقند خود را به کابین استراحتشان در آن سوی یک خرده سیارک خاکستری برسانند.

در همین حال گروه دوم که فقط اندکی سرحال‌تر از آنها به نظر می‌رسد در حالی راهی محل کارشان هستند که دوستی زیادی بین دو گروه دیده نمی‌شود. نزدیک‌ترین مسیر بازگشت آنها به خانه زمینیشان حداقل 3 ماه زمان می‌برد. به آنها قول داده شده اگر بتوانند تولیدشان را 20 درصد افزایش دهند، مدت ماموریتشان 6 ماه کاهش پیدا خواهد کرد و به همین خاطر تلاش می‌کنند تیتانیوم بیشتری استخراج کنند. مشکلات پزشکی، روان شناسی و فناوری معدنکار فضایی بودن از آنها که روزگاری مردانی پولادین بودند، شیشه‌های کدر نازکی ساخته که با تلنگری می‌شکنند. روزنامه‌نگاران زیادی درباره کار سخت و طاقت‌فرسای آنها مقاله‌های متنوعی می‌نویسند و شاید روزی یکی از آنها که از همه باهوش‌تر است و از زندگی سخت خود به ستوه آمده، مسیر یکی از آن خرده سیارک‌ها را کج کند و به عملیات تروریستی بر ضدسیاره مادری خود اقدام نماید که حالا او و زندگیش را به بردگی کشیده است.

همه اینها روزگاری فقط خیالپردازی یک نویسنده رویاپرداز به نظر می‌رسید، اما به نظر می‌رسد دیگر باید خودتان را برای دیدن تصاویر نخستین فضانوردان معدنکار آماده کنید. شرکت پلانتری رسورسز (منابع سیاره‌ای) که مجمعی از عجیب‌ترین، جسورترین، رویاپردازترین و صدالبته پولدارترین انسان‌های سیاره زمین است، اعلام کرده کار شناسایی معادن فضایی خود را با کاوش و بررسی خرده‌سیارک‌ها آغاز خواهد کرد. آنها قرار است در چند مرحله کاندیداهای خود را از بین هزاران خرده‌سیارک کوچک و بزرگ انتخاب کنند و پس از شناسایی بهترین اهداف، زمینه را برای بررسی معدنکاری در آنها شروع کنند. این کار بزرگ که بیشتر شبیه یک فیلم علمی ـ تخیلی بزرگ است، کارگردان بزرگی را نیز در کنار خود دارد. جیمز کامرون، سازنده عظیم‌ترین و تاثیرگذارترین فیلم‌های علمی ـ تخیلی جهان که مرگ تایتانیک را در فیلمی به همین نام و قیام پاندورایی‌ها در فیلم آواتار به تصویر کشیده یکی از موسسان این شرکت جسور است که می‌خواهند نسل جدید جویندگان طلا را به فضای بین سیاره‌ای راهی کنند.

معادن سرگردان

تمام اجرام سنگی منظومه شمسی از یک توده چرخان واحد متعلق به زمانی که خورشید ستاره‌ای نوزاد بوده است، شکل گرفته‌اند. عطارد، زهره، زمین مریخ و خرده سیارک‌های سرگردان در مدار بین مریخ و مشتری همگی منشأ یکسانی دارند، بنابراین انتظار می‌رود تقریبا از ترکیب یکسانی در مواد معدنی نیز برخوردار باشند. همین موضوع استفاده از معادن، این اجرام را به رویایی تبدیل کرده که این روزها حرف و حدیث درباره آن دوباره بالا گرفته است، بله دوباره!

این اولین بار نیست که بشر دندان‌های خود را برای مواد معدنی سرگردان در فضا تیز کرده است. مدتی است بشر می‌داند بیشتر خرده‌سیارک‌ها از مواد ارزشمندی مثل آلومینیوم، آهن، تیتانیوم و حتی طلا ساخته شده‌اند. وجود یخ روی آنها نیز ثابت شده است. بنابراین خرده‌سیارک‌ها فقط هدفی برای استخراج فلزات نیستند، بلکه آب خود به تنهایی می‌تواند اولین، مهم‌ترین و صدالبته آسان‌ترین هدف معدن‌داران فضایی باشد. آب در فضا یعنی زندگی و حرکت. زندگی، چون فضانوردان به نوشیدن احتیاج دارند و چون اکسیژن یکی از اجزای تشکیل‌دهنده آب است و حرکت، زیرا هیدروژن را که جزو دوم آب است، اگر با اکسیژن ترکیب کنیم می‌توانیم موتورهای فضاپیمایمان را با آن روشن کنیم. پس آب در فضا خیلی اهمیت دارد. معدن داران فضایی شاید قبل از هر چیز به پیدا کردن یک خرده‌سیارک مملو از یخ که در مسیر مناسبی در حال چرخش به دور خورشید باشد، بگردند تا نخستین ایستگاه سوختگیری فضایی را روی آن تاسیس کنند. پمپ سوختی که با استفاده از انرژی خورشیدی، یخ را به آب، اکسیژن و هیدروژن تبدیل کرده و ذخیره نماید تا در صورت فرارسیدن یک مشتری فضایی به مخازن تشنه فضاپیمای او آب، هیدروژن و اکسیژن تزریق کند.

فضا مال چه کسی است؟

شرکت پلانتری رسورسز با اعلام رسمی خود برای معدن‌یابی در فضا در واقع فقط دنیای فناوری را به مبارزه دعوت نکرده، زیرا جنگ اصلی در دفاتر حقوقی آغاز شده است. این بار هم این اولین بار نیست که پای حقوقدانان به موضوع سفرهای فضایی باز می‌شود. مهرماه سال 1336 خورشیدی هنوز به میانه خود نرسیده بود که اتحاد جماهیر شوروی سابق توانست نخستین ماهواره زمینی را که اسیوتنیک1 نامیده می‌شد، با موفقیت به مدار زمین ارسال کند. این پیروزی بزرگ ابرقدرت شرقی، نگرانی سایر ملت‌ها و بخصوص کشورهای غربی را از رقیب روس به اوج رساند.

نگرانی‌ها عمدتا امنیتی و صدالبته اقتصادی بود. حتی در همان زمان هم همه می‌دانستند زمین عضو حقیر و کوچکی از جهان هستی را تشکیل می‌دهد. وقتی می‌شود برای ثروت‌های زمینی میلیون‌ها جان بی‌گناه را گرفت، چرا نشود برای ثروت بیکران و بی‌مالکی که در فضای ماوراء جو انتظار انسان طماع را می‌کشد، سیاره‌ای را به آتش کشید. این خودشناسی نوع بشر از طبیعت وحشی خودش باعث شد سران دولت‌های قدرتمند آن زمان فورا دور یک میز بنشینند و تلاش کنند دست رقیب را از این سفره بزرگ کوتاه کنند. این شد که معاهده جهانی فضای ماوراء جو در سال 1346 خورشیدی به تصویب رسید.

ماده دوم این معاهده می‌گوید: ملت‌ها نمی‌توانند روی فضای ماوراء جو شامل ماه و سایر اجرام سماوی به منظور بهره‌برداری یا اشغال یا به هر منظور دیگری ادعای مالکیت کنند.

متن ساده و صریح است، اما نکته ضعف بزرگی دارد. شرکت پلانتری رسورسز یک ملت نیست بلکه شرکتی است که حتی می‌تواند با اضافه کردن شرکایی از سایر کشورها وجهه بین‌المللی نیز پیدا کند. تقریبا همه حقوقدانان معتقدند معاهده فضای ماوراء جو 1967 صراحتا هرگونه ادعای مالکیت بر فضای ماوراء جو را نمی‌پذیرد و رسما فضا را میراث جاودانه بشریت معرفی می‌کند. میراثی که اگر قرار باشد از آن بهره‌برداری کرد، باید منافعش به همه بشریت برسد.

پلانتری رسورسز البته با اشراف بر این محدودیت قانونی تلاش دارد با انتشار خبر تاریخی خود توجه محافل حقوقی و قانونگذاری را به آینده تجارت بشریت در فضا جلب کرده و تلاش کند زمینه را برای تغییر یا تصویب قوانین فراهم کند.

ارزش معدنکاری در خرده‌سیارک‌ها

گرانش خرده‌سیارک‌ها به دلیل کوچکیشان آنقدر ناچیز است که تقریبا می‌توان آن را ندیده گرفت. همین ویژگی باعث می‌شود معدنکاری در آنجا به یک رویا تبدیل شود. شاید به همین دلیل باشد که وقتی صحبت از معدنکاری در فضا به میان می‌آید همه چشم‌ها به خرده‌سیارک‌ها خیره می‌شود و کسی به فکر ماه و مریخ نیست. از طرفی شب و روز در خرده‌سیارک‌ها نیز تقریبا بی‌معنی است و می‌توان تمام این جسم فضایی کوچک را با صفحات خورشیدی پوشاند تا از نیروی الکتریسیته کافی در هر لحظه برخوردار شد. برق رایگان 24 ساعته و گرانش بسیار ناچیز در کنار مواد معدنی و شیمیایی نایاب و قیمتی از یک خرده‌سیارک کوچک که قطری حدود 30 متر داشته باشد، یک تراول چک 50 تا 100 هزار میلیارد تومانی می‌سازد. چه کسی می‌تواند در مقابل این ثروت عظیم رها شده در آسمان‌ها مقاومت کند. از طرفی خرده‌سیارک‌ها چون کوچکند، زود رام می‌شوند. می‌توان با استفاده از موتورهای یونی که برای تولید نیروی پیشران از نور خورشید بهره می‌گیرند استفاده کرد تا ضمن تغییر صفحه چرخش حتی مسیر حرکت این سنگ‌های آسمانی را نیز تغییر داد و تا جایی که ممکن است آنها را به زمین نزدیک کرد. آنقدر نزدیک که برداشت از معادن و کنترل امور به صرفه باشد و در ضمن خطری نیز زمینیان را تهدید نکند.

بی‌شک برای این‌که معدنکاری فضایی به شغلی اقتصادی تبدیل شود و مواد معدنی فضایی از نظر قیمت قابلیت رقابت با همتایان زمینی خود را پیدا کنند، باید شرکت‌های خصوصی زیادی از همین الان به فکر ساخت موشک‌های فضایی اقتصادی و مطمئنی باشند که وظیفه حمل و نقل به فضا را با کمترین قیمت و بیشترین امنیت ممکن به سرانجام برسانند. فضا در آینده سفره گسترده‌ای از زر و زیور است. اگر می‌خواهیم سهمی از این گنج بزرگ داشته باشیم، باید از همین حالا به فکر باشیم.

سیاره‌ای که خرد شد

بعد از مریخ و قبل از مشتری، کمربندی از اجرام کوچک سنگی و فلزی وجود دارد که در محدوده‌ای بین 2 تا 4 واحد نجومی (یک واحد نجومی، فاصله بین زمین تا خورشید است) به دور خورشید می‌چرخند. حدود یک تا دو میلیون خرده‌سیارک با ابعادی از 1000 کیلومتر برای خرده‌سیارکی به نام سرس تا چند سانتی‌متر برای غبارهای فضایی در این ناحیه که اصطلاحا کمربند اصلی سیارک‌ها نامیده می‌شوند، وجود دارد. هر چند میلیون‌ها خرده‌سیارک در کمربند اصلی سیارک‌ها وجود دارد اما آنها بسیار از هم دورند و فضای این کمربند هنگام گذر از آن خیلی خالی به نظر می‌رسد. در زمان شکل‌گیری منظومه شمسی، اجرامی که در مدار مورد اشاره قرار گرفته بودند به دلیل اثرات جاذبه عظیم مشتری و فاصله مخصوصی که از خورشید داشتند، دچار موقعیتی شدند که از یکپارچه شدن آنها جلوگیری می‌کرد و به همین دلیل امروزه شاهد مجموعه بزرگی از اجرام سرگردان کوچک و بزرگ در آن موقعیت هستیم.

اما این سنگ‌های سرگردان همیشه یکجا نیستند. به مرور زمان برخی از آنها به خاطر اغتشاشات مداری، راه خود را کج کرده و حتی به نزدیکی‌های زمین رسیده‌اند. بنابراین طبیعی است اگر روزی مسیر این سیارک‌ها با مسیر زمین به دور خورشید تداخل پیدا کند فاجعه نابودی دایناسورها بار دیگر تاریخ زمین را دگرگون خواهد کرد.

  آلبرت انیشتین : دانش محدود است ؛ تخیل جهان را محاصره خواهد کرد.

CERN : European Organization for Nuclear Reaserch
 
سرن ،سازمان اروپایی تحقیقات هسته ای است . این نام - cern- مخفف فرانسوی :
 
 
Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire
 
و یا " شورای اروپایی تحقیقات هسته ای " است .
این شورا به طور موقت و مشروط در سال 1952 با محوریت یک سازمان تحقیقاتی فیزیک بنیادی در سطح جهانی در اروپا تأسیس شد . وقتی سازمان ،در سال 1954 رسماَ موجودیت پیدا کرد ،شورای یاد شده -cern- در حال منحل شدن بود و سازمان جدید با عنوان "
European Organization for Nuclear Research یا سازمان اروپایی تحقیقات هسته ای "واگذار شد ؛با اینحال اسم"cern" حفظ شد.

خلاصه ای از cern :
این سازمان یکی از بزرگترین مراکز علمی جهان محسوب می شود . در این مرکز ،بزرگترین و پیچیده ترین ابزارهای علمی جهان برای مطالعه اجزای اساسی ماده -ذرات بنیادی - مورد استفاده قرار می گیرد.
ابزارهای که در سرن مورد استفاده قرارمی گیرد ، شتاب دهنده های ذرات و آشکارسازها هستند. شتاب دهنده ها ، باریکه های ذرات را تا انرژی های بالا تقویت می کنند و آنها را در معرض برخورد با یکدیگر و یا هدفهای ساکن قرار می دهند . آشکارسازها نیز نتایج این برخوردها را مشاهده و ثبت می کنند.

                              *******************************************
دو شتاب دهنده معروف سرن :
 
LEP : Large Electron Positron
 
lep از سال 1989 تا 2000 میلادی شتاب دهنده مهم سرن بود .
روی هم رفته نزدیک به 1500 فیزیکدان بر آزمایشات lep کار می کردند . lep شتاب دهنده ای بود که داده های بیشماری را به وسیله چهار آشکارساز ،با دقت باور نکردنی و موافق با آزمایش مدل استاندارد تفسیر کرد . نتایج تجربی با پیش بینی های فرضی موافق بودند و برای برقراری صحت مدل استاندارد کمک کردند . موفقیت جالب توجه در lep شامل : تصدیق اینکه سه نوع نیوترینو وجود دارد و نیز محدوده کمتری برای امکان جرم هیگز بوزون قرار داده شد.
lep در دو مرحله کار کرد: در مرحله اول (1995-1989 ) به وسیله حاملان طبیعی نیروی ضعیف ، الکترون ها را با پوزیترون ها - به منظور تولید z بوزون - برخورد داد ؛ در مرحله دوم (2000-1996 ) به کمک حاملان باردار ، w بوزون را تولید کرد.
بعد از 11 سال کار ، نهایتاً lep در نوامبر 2000 میلادی کارش به پایان رسید. یک ماه بعد جهت آغاز ساختن جانشین آن -lhc- قطعات lep را جدا کردند .
lep شامل چهار آشکارساز است :
 
ALEPH : Apparatus for LEP PHysics
DELPHI : Detector with Lepton ,Photon Hadron Identificatin
OPAL : Omni Purpose Apparatus for Lep
L3

 
                                 *************************************           
 
LHC : Large Hadron Collider
 
lhc بزرگترین و پر قدرت ترین شتاب دهنده ذرات جهان است ؛ این شتاب دهنده نزدیک " جنوا " مرز بین سوییس و فرانسه قرار گرفته است و 100 متر زیر زمین قرار دارد . این شتاب دهنده از حلقه های آهنربایی فوق هادی به طول 27 کیلومتر با تعدادی ساختار در حال شتاب که برای تقویت انرژی ذرات تشکیل شده است .
در قسمت داخلی شتاب دهنده ، دو باریکه ذره قبل از برخوردشان با یکدیگر ، تا نزدیکی سرعت نور با انرژی بالایی سوق داده می شوند . باریکه ها در جهتهای مخالف و در لوله های جداگانه حرکت می کنند . دو لوله به وسیله خلا بسیار زیادی نگاه داشته می شوند . آن دو باریکه با یک میدان مغناطیسی قوی به سمت حلقه شتاب دهنده هدایت می شوند . دستیابی به این میدان با استفاده از آهنرباهای الکتریکی فوق هادی صورت می پذیرد . این آهنرباها از چنبره ی کابل الکتریکی مخصوصی ساخته شده اند که در یک وضعیت فوق هادی کار می کنند و مستلزم آن است که آهنرباها تا حدود 271-درجه سانتی گراد _دمایی که سردتر از فضای خارج از جو زمین است _ سرد کرد . به همین دلیل بیشتر شتاب دهنده ها به یک سیستم توزیع هلیوم مایع متصلند تا این آهنرباها و سرورهای منبع دیگر را خنک کند .
هزاران آهنربا در اندازه و تنوع متفاوت برای هدایت باریکه های اطراف شتاب دهنده به کار می روند که شامل 1232 دو قطبی مغناطیسی به طول 15 متر برای انحنا دادن باریکه ها و 392 چهار قطبی مغناطیسی هر یک به طول 7-5 متر برای کانونی کردن باریکه ها به کار می روند ، پیش از برخورد ، نوع دیگری از آهنربا به منظور فشردن بسته ذرات بایکدیگر برای افزایش احتمال برخورد مورد استفاده قرار می گیرند . همه نظارت های شتاب دهنده که تعمیر و ساخت تخصصی است زیر پوشش مرکز کنترل سرن قرار داده شده است . در اینجا باریکه ها داخل lhc برای برخورد در چهار نقطه اطراف حلقه شتاب ، مطابق با موقعیت های آشکار سازهای ذره آماده خواهند شد.
lhc دارای 6 آشکارساز است که در حفره های بزرگ زیر زمینی قرار دارند که در نقاط تقاطع lhc حفر شده اند . این آشکار سازها عبارتند از :
 
ATLAS :  A Toroidal LHC Apparatus
CMS : Compact Muon Solenoid
LHCB : LHC- Beauty
LHCF : LHC - Forward
ALICE : A Large Ion Collider Experiment
TOTEM : Total Cross Section ,Elastic Scattering and Diffraction Dissociation

انواع موشک های کروز

تا کنون علاوه بر دسته بندی های دریاپایه، زمین پایه و هوا پایه ، تا کنون مدل های متعددی از موشک های کروز معرفی شده اند که در این مقاله انواع مختلفی از موشک کروز که تا کنون معرفی شده به قرار زیر می باشد.

موشک BGM-199A TLAN-N

این نوع موشک مجهز به سر جنگی هسته ای W80-0200KT است و برای حمله به اهداف استراتژیک زمینی طراحی شده است. از هدایت اینرسی همراه با هدایت DSMAC در بخش پایانی برخوردار است.

موشک BGM-109B/ TASM
یک نوع موشک ضد کشتی که جرم سر جنگی آن 454.55 کیلوگرم (حاوی مواد منفجره شدید) است. این موشک ها از سیستم هدایت بهسازی شده ی هارپون در بخش میانی و هدایت اینرسی همراه با آشیانه یاب راداری فعال (UPW-23) در بخش نهایی استفاده می کنند.
موشک BGM-109C TLAMC
سر جنگی این موشک نیز مشابه BGM- حاوی 454.55 کیلوگرم مواد منفجره شدید الانفجار است و برای هدف گیری اهداف زمینی طراحی شده است. این مدل های کروز از هدایت اینرسی همراه با سیستم "ترکام"  برخوردار است.
موشک TLAMDBGM-109D
این موشک علیه افراد و نیز اهداف زرهی سبک طراحی شده است. سر جنگی آن از نوع لت و پاری برای افراد و شکل دار برای اهداف زرهی است.
 موشک TLAMDBGM-109E
این موشک ضد کشتی بوده و سر جنگی آن حاوی مواد منفجره شدید الانفجار، (مشابه موشک BGM-109B) است و سر جنگی آن به امواج الکترومغناطیس (امواج راداری و مخابراتی) حساس است.
موشک BGM-109F TAAM
این موشک مشابه موشک TLAMDBGM 109D می باشد. سر جنگی آن برای حمله به پایگاه های هوایی و تسهیلات هواپیماها طراحی شده است.

موشک BGM-109G
در این موشک از سر جنگی هسته ای W84 استفاده شده است.
موشک ABM 109C
موشکی هوا به زمین که دارای برد متوسط است. این موشک مخصوص هواپیماهای نیروی دریایی بوده و سر جنگی آن به جرم 120 کیلو گرم حاوی مواد انفجاری شدید می باشد.
موشک AGM-109H MRASM
نوعی موشک کروز هوا پرتابی است که از توان لازم جهت نفوذ در فضای اهداف محافظت شده برخوردار می باشد.
موشک AGM-109I TASM
نوعی موشک کروز هوا پرتابی است و برای اهداف سطحی دریایی طراحی شده است. جرم مواد انفجاری، سر جنگی و کلاهک آن 120 کیلو گرم می باشد.
موشک AGM-109J MRASM
این نوع موشک دارای مهمات خاص بوده و مخصوص نیروی دریایی است.
موشک MRASMAGM-109L
این نوع موشک حاوی نوع خاصی از مهمات به جرم 120 کیلوگرم است که برای نیروی دریایی ساخته شده است. بحث بر روی موشک های کروز، در پیمان INF بین امریکا و روسیه مطرح بوده و تحت پیمان مذکور، تنها مجوز تولید 880 فروند کروز با سر جنگی هسته ای برای آمریکا داده شده است. برد این موشک ها نیز در سطح 450 کیلومتر محدود شده است.

در آخر باید گفت موشک‌های کروز بسته به شیوهء پرتاب به سه دسته تقسیم می‌شوند :
1.زمین‌پایه
2.هواپایه
3. دریاپایه
سامانه‌هایی که از زیردریایی پرتاب می‌شوند دریاپایه و موشک‌هایی که از ناوها پرتاب می‌شوند ناوپرتاب نامیده می‌شوند.

نمودارهای فضایی، بحثها در مورد حیات غیر زمینی و آینده زمین ممکن است انسانها را شگفت‌زده و گاهی نگران کند؛ اما تحقیقات اخیر دانشمندان بر آن بوده تا تنها به محل حضور زمین نه در حوزه کهکشانی، بلکه در سطح محلی تمرکز داشته باشد.
همانطور که همه می‌دانند ،‌ زمین در منظومه شمسی قرار گرفته و این منظومه نیز در کهکشان راه شیری است. اما آنچه دقیقا نمی‌دانیم، اطلاعات کافی در مورد همسایگان کهکشانی محلی است.
محققان در تصاویری به توضیح بیشتر آنچه در اطراف زمین می‌گذرد، پرداخته‌اند.

بسیاری از ستارگان اطراف و همچنین خورشید از منطقه‌ای موسوم به «حباب محلی » می‌گذرند که ناحیه‌ای کم تراکم از ماده بین‌کهکشانی در بازوی شکارچی، از بازوهای مارپیچ کهکشان راه شیری است.

تصور می‌شود که این حباب محلی با یک ابرنواختر عظیم در حدود چهار میلیون سال پیش شکل گرفته و موجب امواج شوک عظیمی شده که به تمام مواد گازی در مناطق اطراف و ماورای آن سرعت بخشیده است.

این یک محوطه ماده میان‌ستاره‌ای وسیع‌تری است که در فضای میان سیستم‌های ستاره‌ای یک کهکشان وجود دارد. این ماده شامل گازهایی به شکل یونی، اتمی و مولکولی،‌غبار و پرتوهای کیهانی است.

این موضوع نشان دهنده حیات انسان درون یک حباب است.

در این تصاویر همچنین می‌توان خورشید را مشاهده کرد که در مسیر خاص خود به رنگ بنفش قرار دارد. این مسیر در حقیقت ابر میان‌ستاره‌ای محلی بوده که کاملا عاری از گاز میان ستاره‌ای است.

در نزدیک آن، ابرهای مولکولی چگال بالا از جمله «Aquila Rift» در اطراف مناطق شکل‌گیری ستاره وجود داشته که به رنگ نارنجی به نمایش در آمده‌اند.

تحقیقات بی‌شمار در مورد همسایگان زمین از جمله تاریخچه سحابی صمغ دارای گاز هیدروژن یونیزه داغ که به رنگ سبز نشان داده شده، می‌تواند به دانشمندان در درک تاثیر این همسایگی بر آب‌وهوای گذشته زمین کمک کند.

 

طی دهه‌‌های اخیر که دانشمندان و محققان به بررسی اثرات مخرب انسان‌ها بر کره‌ خاکی پرداخته‌اند تقریبا از این نقش مخرب بر اقیانوس‌ها غافل مانده‌اند...

اماحدود یک دهه است که گروهی  از بیولوژیست‌ها و اقیانوس‌شناس‌ها درصدد  شناسایی فعالیت‌های انسانی‌ای که در تخریب اکوسیستم دریاها و اقیانوس‌ها  نقش دارند، برآمده‌اند. این دانشمندان طی تحقیقی که نتایج آن در نشریه علم  آمریکا به چاپ رسیده است، توانسته‌اند 17 نوع از فعالیت‌های تاثیرگذار  انسان‌ها بر روی اقیانوس‌ها را دسته‌بندی کنند که مهمترین آنها عبارتند از:  صیادی، آلودگی‌های شیمیایی و تغییرات آب و هوایی ناشی از گازهای گلخانه‌ای.

بر این اساس آنها برای اولین بار اطلسی تهیه کرده‌اند که در آن مناطق دریایی  تخریب شده و بکر مشخص شده است و تاکید آن بر مرجان‌های صخره‌ای، پلانکتون‌ها  و اکوسیستم‌های عمق اقیانوس‌هاست.

طبق این تحقیق دریای چین، حوزه دریای کارائیب، سواحل آمریکای شمالی، دریاهای مدیترانه، سرخ، برینگ و خلیج‌فارس بیشترین تاثیر مخرب را از فعالیت‌های انسانی داشته‌اند. همچنین در اقیانوس‌های منجمد شمالی و جنوبی کوه‌های یخی به سرعت در حال آب شدن ونابودی اند.

یافته‌های یک تحقیق دیگر نیز بیانگر آن است که همان طوری که  در سطح زمین، بیابان‌ها و صحراهایی بی‌آب و علف و خالی از هرگونه موجود  زنده‌ای وجود دارد، در اقیانوس‌ها نیز نظیر این مناطق وجود دارد با این تفاوت  که در زمین، بیابان‌ها با چشم غیرمسلح دیده می‌شوند اما در اقیانوس‌ها به  ماهواره نیاز است.

براین اساس برای شناسایی این مناطق در اقیانوس‌ها ماهواره‌ای ویژه در سال 1997 به مدار زمین فرستاده شد. تصاویر گرفته شده از این ماهواره به دانشمندان کمک کرد که مناطق بیابانی دریایی را شناسایی کرده و  میزان پیشرفت و گسترش آنها را ارزیابی کنند.

براساس برآورد دانشمندان مناطق بایر دریایی که از سال 1998 تاکنون گسترش یافته حدود 6/6 میلیون کیلومتر مربع هستند و این گسترش تحت تاثیر تغییرات آب و هوایی صورت گرفته است. از  نظر دانشمندان مناطق بیابانی دریایی، مناطقی هستند که  در آنها جلبک‌های دریایی به  عنوان منبع تغذیه ماهی‌ها وجود نداشته یا از بین رفته‌اند.

این پدیده  (بیابان‌زایی دریایی) در مناطقی رخ می‌دهد که فعالیت فتوسنتزی گیاهان کمتر  وجود دارد. عمل فتوسنتز گیاهان بر اثر تابش نور خورشید به سطح آب‌های  اقیانوس‌ها و گرم شدن آنها و ترکیب این آب‌های گرم با آب‌های سرد عمیق اقیانوس‌ها  به وقوع می‌پیوندد.اما در دهه اخیر میزان گرمای سطح آب دریاها به میزانی افزایش پیدا کرده که  تداخل آنها با آب‌های سرد سطوح پایانی منجر به تشکیل جریان‌های قوی  آبی‌ای شده است که موجب شده غذای مورد نیاز برای رشد پلانکتون‌ها به سطح دریا  بیاید، در نتیجه پلانکتون‌ها به تدریج از بین بروند.

لازم به ذکر است  تخریب  مناطق دریایی راهگشایی برای دانشمندان است که میزان افزایش درجه حرارت زمین  را در طول یک قرن ارزیابی و اندازه‌گیری نمایند.

دانشمندان در حال راه اندازی ماموریتی ساختگی و چهار ماهه به سوی مریخ هستند که قرار است در سال 2013 انجام بگیرد و تا کنون 700 نفر برای حضور در این پروژه به عنوان فضانورد اعلام آمادگی کرده اند.

هدف این پروژه مطالعه بر روی نحوه تغذیه و غذا رسانی به فضانوردان طی سفرهای چند ماهه به سوی مریخ است و قرار است در جزیره بزرگ هاوایی اجرا شود.

محققان این پروژه در جستجوی 6 داوطلب و 2 داوطلب پشتیبان هستند که در کپسولی شبیه سازی شده زندگی کنند و برای 120 روز تظاهر کنند که فضانورد هستند، با این همه حجم بالای داوطلبانی که برای حضور در این پروژه اعلام آمادگی کرده اند موجب شگفتی دانشمندان شده است.

ماموریت HI-SEAS بر روی تغییرات تنظیمات غذایی افراد طی گذشت زمان و در محیطی محدود که امکان دسترسی به غذای تازه محدود است، مطالعه خواهد کرد.

طی این دوره آزمایشی داوطلبان ترکیبی از غذاهای بسته بندی شده و غذاهایی که توسط خود داوطلبان تهیه خواهند شد استفاده خواهند کرد و میزان مصرف غذا، علاقمندی به غذا و سلامت و حالات روحی افراد مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

وضعیت داطلبان کاملا به شرایط سفر به مریخ شباهت خواهد داشت برای مثال ارتباط با خارج از کپسول با تاخیر انجام خواهد گرفت و داوطلب تنها زمانی قادر خواهد بود کپسول را ترک کند که لباس کامل فضایی را به تن کرده باشد.

بر اساس گزارش MSNBC، این ماموریت شباهت زیادی به ماموریتی دارد که توسط آژانس فضایی روسیه و اروپا در سال 2011 انجام گرفت، این ماموریت با نام مریخ 500 روی 6 داوطلب برای 500 روز در محیطی شبیه سازی شده مطالعه کرد تا بحرانهای فیزیکی و روحی آنها را مورد بررسی قرار دهد.