پروژه نهایی "تلسکوپ بی نهایت بزرگ اروپا" که بزرگترین تلسکوپ دنیا است و از سال 2018 فعالیت خود را آغاز می کند از امسال و همزمان با برنامه های پنجاهمین سالگرد تاسیس رصدخانه جنوبی اروپا در این سازمان اجرا می شود.

به گزارش خبرگزاری مهر، سال 2012 مصادف با پنجاهمین سال تاسیس رصدخانه جنوبی اروپا (اسو) در شیلی است. "اسو"، مهمترین سازمان بین دولتی نجوم در دنیا است.

"تیم دو زیئو"، مدیر کل رصدخانه جنوبی در این خصوص می گوید: "پنجاهمین سال تاسیس اسو با یکی از هیجان انگیزترین دوره تاریخ نجوم اروپا و دنیا همراه شده است که در آن، موفقیتهای بزرگ علمی و فناوری جشن گرفته می شود. به همین منظور، اسو در طول مدت این سال، فعالیتهای جالبی را در دستور کار دارد. از زمان تاسیس اسو در سال 1962، این سازمان تاکنون مسیری طولانی را پشت سر گذاشته و پس از نیم قرن فعالیت، امروز به یک قطب بزرگ در جامعه تحقیقات نجومی تبدیل شده و اکنون به عنوان پربازده ترین رصدخانه دنیا شناخته می شود."

رصدخانه جنوبی اروپا وابسته به آژانس فضایی اروپا (اسا) با همکاری 14 کشور اتریش، بلژیک، دانمارک، فنلاند، فرانسه، آلمان، انگلیس، هلند، پرتغال، جمهوری چک، اسپانیا، سوئد و سوئیس تاسیس شد و در سال 2010 برزیل نیز به عضویت این سازمان درآمد.

اسو بزرگترین تلسکوپ دنیا را می سازد
 
ESO درحال حاضر مشغول ساخت بزرگترین تلسکوپ زمینی دنیا است که رصد در نور مرئی و نزدیک به مادون قرمز را امکانپذیر می کند.
 
این تلسکوپ که E-ELT (تلسکوپ بی نهایت بزرگ اروپا) نام دارد قرار است به بزرگترین چشم دنیا که به آسمان خیره شده است تبدیل شود.
 
کنسرسیومی متشکل از 15 کشور عضو اسو در اکتبر 2011 به تائید جدیدی در خصوص اینکه  پروژه ساخت E-ELT می تواند از سال 2012 با بودجه پیشنهادی هزار و 82 میلیون یورو آغاز شود دست یافت.
 
پروژه پایه تعریف این تلسکوپ تا پایان سال 2006 به پایان رسید و پروژه نهایی آن که از امسال آغاز می شود از سال 2018 وارد عمل خواهد شد.
 
در این پروژه بیش از 30 موسسه علمی و صنعتی فناوریهای برتر در قالب برنامه ششم مطالعه طراحی ELT و برنامه هفتم پروژه آماده سازی E-ELT که بخشی از بودجه آن را کمیسیون اروپا تامین می کند شرکت دارند.
 
بر فراز کوههای آند در شیلی
 
این تلسکوپ در منطقه "سرّو آرمازونز" در کوههای آند شیلی در ارتفاع 3 هزار و 60 متری نصب خواهد شد. به دلیل شفافیت و آرامش اتمسفر و دور بودن از آلودگیهای نوری شهرهای بزرگ در این ارتفاع، این محل برای نصب این تلسکوپ انتخاب شده است.
 
بزرگترین تلسکوپ دنیا از چه ساختاری تشکیل شده است
 
E-ELT از سیستمی متشکل از 5 آینه تشکیل شده که قطر بزرگترین آنها 39.4 متر و به بزرگی نصف زمین فوتبال است. این آینه بزرگ به تنهایی از 798 ریز- آینه شش ضلعی هریک به پهنای 145 سانتیمتر و قطر 5 سانتیمتر ساخته شده است.
 
تمامی این آینه ها از قابلیت بدشکل شدن برخوردارند و بنابراین می توانند در هر لحظه با انحنای کمتر از یک ده هزارم یک تار مو یک سطح بسیار دقیق و صاف را ارائه کنند. در ساخت آینه چهارم که M4 نام دارد و یک قطعه بسیار فناورانه به شمار می رود 6 هزار نفر شرکت داشته اند.
 
این "ابَر تلسکوپ" که در حدود 3 هزار تن وزن دارد در یک ساختمان بزرگ مدور قرار خواهد گرفت که می تواند هماهنگ و در جهت این دستگاه حرکت کند.

نقش E-ELT در نجوم

E-ELT قادر خواهد بود نورهای بسیار ضعیف را از فواصل بسیار دور کیهان جمع آوری کند و مثلاً می تواند یک لامپ بزرگراه را در مریخ ببیند و باوجود ابعاد عظیمی که دارد از دقت بسیار بالایی برخوردار است و می تواند یک سکه 2 یورویی را از فاصله 100 کیلومتری هدف بگیرد.
 
بنابراین، E-ELT ابزاری ایده آل برای رصد مستقیم یا غیرمستقیم سیارات منظومه های همسایه و درک درصد امکان وجود شرایط سازگار با حیاتی که در زمین می شناسیم در سایر سیارات است.
 
این تلسکوپ می تواند در مطالعه اینکه ستارگان، کهکشانها و سیاه چاله ها چگونه ساخته می شوند و توسعه می یابند، اندازه گیری مستقیم گسترش جهان نسبت به ابعاد آن در 10 میلیارد سال قبل، بررسی نظریه نسبیت عمومی و ارزیابی ثابتهای فیزیک از جمله جرم پروتون و الکترون کاربرد داشته باشد.
 
همچنین این تلسکوپ می تواند به این پرسش بنیادی که آیا ما در جهان تنها هستیم پاسخ دهد و حیات بیگانه را رصد کند.

محققان به تازگی اعلام کرده اند با توجه به حجم بالای دی اکسید کربن موجود در اتمسفر، احتمال اینکه عصر یخبندان بعدی زمین تا هزار و 500 سال دیگر فرابرسد بسیار کم است.

 تمرکز بالای گازهایی مانند دی اکسید کربن عامل اصلی بالا رفتن میزان گرمای جهانی در سال 2010 به شمار می رود و حتی اگر کل جهان تولید دی اکسید کربن را متوقف کند، این گاز برای چند دهه در اتمسفر باقی خواهد ماند.

عصر یخبندان دورانی است که طی آن کاهش دمای زیادی در اتمسفر زمین به وجود می آید و به این واسطه لایه های بزرگ یخی بر روی زمین شکل می گیرند. تا کنون دست کم پنج عصر یخبندان بر روی زمین شکل گرفته است که طی این دورانها چرخه هایی از یخبندان و ذوب شدگی لایه های یخی وجود داشته اند.

زمین همچنین دورانهای بین دوره ای یخبندان نیز داشته است که بر اساس تخمینها تا پایان دوران بین یخبندان کنونی زمین در صورتی که میزان دی اکسید کربن موجود در اتمسفر از 240 بخش بر میلیون در حجم یا ppmv افزایش پیدا نکند، هزار و 500 سال دیگر باقی مانده است. با این همه در حال حاضر میزان تمرکز دی اکسید کربن موجود در اتمسفر 390 ppmv است و در این سطح از دی اکسید کربن امکان افزایش حجم صفحات یخی وجود نخواهد داشت.

دلیل وقوع عصرهای یخبندان هنوز به صورت کامل شناخته نشده است اما میزان تمرکز متان و دی اکسید کربن در اتمسفر، تغییرات در حرکت مداری زمین به دور خورشید، و حرکات صفحات تکتونیکی در این رویداد نقش دارند. پیش بینی می شود که با افزایش میزان تولید گازهای گلخانه ای جهان به گرم شدن ادامه دهد و خطرات رویدادهای طبیعی به واسطه افزایش سطح آب دریاها نیز افزایش پیدا کند.

پرتوهای کیهانی، اشکال معماگونه‌ای از تابش هستند که مرتبا از سوی فضا بر ما می‌بارند. آنها از ذرات بارداری تشکیل شده‌اند که مرتبا با جو زمین برخورد می‌کنند؛ جایی که شکسته شده و حتی در قالب ذرات کوچک‌تری به زمین می‌رسند.
 
به دلیل آن که پرتوهای کیهانی دارای بار الکتریکی هستند، توسط میدان‌های مختلفی که در کهکشان وجود دارد منحرف می‌شوند. به دلیل این انحراف، آنها مستقیما از منابعشان به زمین نمی‌رسند. دانشمندان باید راهکارهای غیرمستقیمی ‌را به کار ببرند تا منبع پرتوها و مسیری که طی کرده‌اند را مشخص کنند. ترکیبات شیمیایی پرتوهای کیهانی، یک منبع اطلاعاتی از ساختار جهان را در اختیار ما می‌گذارند که به‌گونه‌ای شگفت‌انگیز غنی است. ساختار شیمیایی منظومه خورشیدی، با استفاده از طیف‌نگاری خورشید‌، مطالعات درباره بادهای خورشیدی و تحلیل شیمیایی شهاب‌سنگ‌ها مشخص شده است. شهاب‌سنگ‌ها معمولا اطلاعاتی خالص‌تر از آن‌چه سنگ‌های زمینی در مورد ساختار منظومه شمسی به ما می‌دهند ‌را فراهم می‌کنند؛ چرا که به هر حال، سنگ‌های زمینی برای سالیان بسیار دراز تحت تاثیر فشار جو و انواع واکنش‌های شیمیایی با گازهای موجود در هوا بوده‌اند.  
 
ساختار پرتوهای کیهانی از آن جهت اهمیت دارد که این پرتوها یک نمونه مستقیم از ماده بیرون از منظومه ما هستند، و همچنین حاوی عناصری هستند که خیلی به ندرت در خطوط طیفی ستارگان مشاهده می‌شوند. آنها همچنین اطلاعات مهمی ‌را درباره انقلاب ساختاری کیهان فراهم می‌کنند.
 
 پرتوهای کیهانی ثانویه
 
در تصویر... نسبت سیلیکون را به عنوان یک "‌شمع استاندارد‌" یا نقطه مرجع در نظر می‌گیریم و نسبت دیگر عناصر را با آن مقایسه می‌کنیم. سیلیکون به این دلیل به‌عنوان مرجع انتخاب شده است که عنصری است با جرم متوسط، و به راحتی قابل رد‌یابی و اندازه‌گیری است. ما در تصویر می‌بینیم که در پرتوهای کیهانی، نسبت به منظومه شمسی، درصد هلیوم و هیدروژن کمتری وجود دارد. تفکر متداول این است که این موضوع، نتیجه این است که هلیوم و هیدروژن سخت‌تر از عناصر سنگین به انرژی‌های بالا شتاب می‌یابند. همچنین می‌توان مشاهده کرد که بعضی عناصر سبک (‌مانند لیتیوم‌، بریلیوم و بور) که به ندرت در منظومه شمسی یافت می‌شوند (‌و نیز در بقیه جهان) در پرتوهای کیهانی تقریبا متداول هستند. در ضمن می‌توانیم ببینیم که عناصر بین سیلیکون و آهن، بیشتر در پرتوهای کیهانی مشاهده می‌شود تا در منظومه شمسی.

دلیل پذیرفته شده برای همه مشاهدات مربوط به پرتوهای کیهانی مربوط به لیتیوم و بریلیوم و بور، چنین است که آنها را تکه‌هایی از عناصر سنگین‌تر می‌دانند (‌به خصوص کربن و اکسیژن‌) که در مسیر رسیدن به ما، برخوردهایی با گازهای بسیار رقیق فضای بین ستاره‌ای در سرعت‌های بالا داشته‌اند. همچنین، عناصر بین سیلیکون و آهن نیز به عناصر سنگین‌تر، مثل آهن و نیکل، پیوسته‌اند و بعد به ما رسیده‌اند. این عناصر به عنوان "‌پرتوهای کیهانی ثانویه‌" (secondary cosmic rays) یا به اختصار "‌ثانویه‌" شناخته می‌شوند.
 
از تعداد پرتو‌های ثانویه‌ای که در زمین مشاهده شده‌اند و با دانش احتمالات در رابطه با این تصادف‌ها (‌که می‌تواند در شتاب‌دهنده‌ها در زمین اندازه‌گیری و مطالعه شود)، این امر ممکن شده است که مقدار ماده‌ای را که امواج از آن ناشی شده است، اندازه بگیریم. هرچه ماده بیشتر باشد، پرتوهای اولیه بیشتر و شدیدتری تولید می‌کند. می‌توان فکر کرد که اگر امواج کیهانی از کهکشان ناشی شوند، مقدار ماده‌ای که از میان آن عبور کرده و با متوسط چگالی فضای بین ستاره‌ای تخمین زده می‌شود (‌حدود یک اتم در هر سانتی‌متر مکعب)، سن پرتوها را تعیین می‌کند. با این روش، عمر یک پرتو کیهانی در حدود 2 میلیون سال محاسبه می‌شود که البته رقم درستی نیست.
 
 ساعت‌های رادیواکتیو
 
روش دیگر برای به‌دست آوردن سن پرتوها، استفاده از رادیوایزوتوپ‌هاست. این رادیوایزوتوپ‌ها، به عنوان ساعت‌هایی بسیار شبیه کربن-14 (که توسط دیرین‌شناسان استفاده می‌شود)، کار می‌کنند. چندین نوع ایزوتوپ وجود دارد‌: بریلیوم-10‌، آلومینیوم-26‌، کلر-36 و‌... . که تقریبا همگی جزو پرتوهای ثانویه هستند. این ذرات، درست بعد از پیدایش شروع به واپاشی می‌کنند و کسری از آنها که به زمین می‌رسد، تعیین‌کننده طول عمر آنهاست. با این روش متوسط سن پرتوها 10 میلیون سال محاسبه شده است که رقم مورد پذیرش جوامع علمی ‌است. دلیل آن‌که 2 میلیون سال که پیش‌‌تر بیان شد نادرست است، این است که پرتوها تنها در ناحیه با چگالی یک اتم در سانتی‌متر مکعب قرار نمی‌گیرند. پرتوهای کیهانی بخش زیادی از سفر خود را در نقاطی با چگالی پایین می‌گذرانند.
 
از آنجا که پرتوهای کیهانی با گازهای بین ستاره‌ای واکنش می‌دهند‌، می‌توانند پرتوهای گاما تولید کنند که می‌تواند روی زمین دریافت شود. ما از همین پرتو‌ها نیز اطلاعاتی در مورد ساختار‌، چگالی و مواد تشکیل‌دهنده کیهان به دست می‌آوریم.

ناسا، در تصویری جدید، به نمایش یک جسم سیاه‌چاله‌ای شکل عظیم در آسمان در میان انبوهی از ستارگان درخشان پرداخته است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این در حالیست که این سوراخ تاریک در حقیقت یک ابرماده موسوم به ابر مولکولی تیره است که از عبور نور از میان خود جلوگیری می‌کند. این ابر مولکولی یکی از سردترین و منزوی‌ترین مناطق جهان را در خود جای داده است .

ابر به تصویر کشیده، موسوم به «برنارد 68 » ، که یکی از برجسته‌ترین ابرهای مولکولی به سمت صورت فلکی مارافسای بوده که در این تصویر به دلیل تمرکز بالای غبار و گاز مولکولی که عملا تمام نور مرئی ستارگان پیش‌زمینه خود را جذب کرده، به شکل یک سیاه‌چاله دیده می‌شود.

به گفته ستاره شناسان، از آن جا که هیچ ستاره‌ای در این تصویر دیده نمی‌شود، «برنارد 68 » احتمالا در فاصله نزدیکتری قرار دارد. البته این نزدیکی در حقیقت، 500 سال نوری بوده و اندازه این ابر حدود نیم میلیون سال نوری است.

شکل‌گیری دقیق این ابرها هنوز مشخص نشده است؛ اما دانشمندان به این امر آگاهی دارند که این ابرها خود مهد کودک ستاره‌های جدید محسوب می‌شوند. به نظر می‌رسد که «برنارد 68 »، خود در حال تجزیه و تبدیل به سیستم جدید ستاره‌ای است.

برنامه "45دقیقه" رادیو گفتگو در مصاحبه با مهندس مجتبی سرادقی سرپرست اداره کل بخش فضایی سازمان فضایی ایران به بررسی خبر پرتاب موفقیت آمیز ماهواره امید علم و صنعت پرداخت.

وی گفت: «ماهواره نوید، در حوزه تحقیقات و تصویربرداری و با هدف تست زیر سیستم های مختلف فضایی پرتاب شده است و ماموریت اصلی آن مخابره پیام می باشد.»

سرادقی تصویربرداری از زمین و از شرایط مختلف را مهمترین کاربرد ماهواره نوید برشمرد و افزود: «هواشناسی، مدیریت منابع طبیعی و...

از جمله کاربردهای پرتاب این ماهواره است و با توجه به نوع مدار و ارتفاع قرارگیری ماهواره، پیش بینی کرده ایم که حدود دو ماه در مدار باقی بماند.»

وی ادامه داد: «با توجه به شرایط خاصی که برای این مدار وجود دارد، کمک کم ارتفاع این ماهواره کاهش می یابد و پس از جو غلیظ زمین از بین می رود.»

سرپرست اداره کل بخش فضایی سازمان فضایی ایران تصریح کرد: «برای رسیدن به یک ماهواره عملیاتی که دارای کاربردهای وسیع تری باشد و ابتدا با ید صحت عملکرد زیر سیستم ها را چک کنیم.»

وی با اعلام اینکه در پروژه پرتاب ماهواره امید نزدیک به 60 نفر کار کرده اند، گفت: «حدود 10 نفر از اساتید اعضای هیئت علمی دانشگاه در این پروژه همکاری کرده اند.»

استفاده از انرژی خورشیدی به عنوان یک منبع انرژی پاک و عظیم این روزها در بسیاری از کشورهای جهان مورد توجه قرارگرفته و حتی برخی کشورهای آفریقایی که شاید به نظر برسد از برنامه‌های توسعه‌ای و رفاه استاندارد فاصله زیادی دارند، برای تامین آب گرم و روشنایی در بسیاری از منازلشان از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنند.

به گزارش موسسه جهانی انرژی، دولت‌های اروپایی در پروژه مشترکی تا سال 2050 قصد دارند با نصب پنل‌های خورشیدی در صحرای بزرگ آفریقا از انرژی خورشیدی این منطقه برای تأمین برق اروپا استفاده کنند.

آنها در این پروژه که دولت‌های اروپایی هزینه 50 میلیارد یورویی آن را تأمین خواهند کرد، قصد دارند پنل‌های خورشیدی را در صحرای بزرگ آفریقا نصب کنند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد جمع‌آوری 3‌‌/‌‌0 درصد از انرژی خورشیدی که صحرای بزرگ آفریقا را گرم می‌کند، برای رفع نیاز انرژی برق اروپا کافی خواهد بود.

خوشبختانه کشور ما از نظر انرژی خورشیدی و تعداد ساعات آفتابی نسبت به بسیاری از دیگر کشورهای دنیا غنی است و این میزان گاهی از 2800 ساعت در سال تجاوز می‌کند. انرژی خورشیدی انرژی پاک، ارزان‌قیمت، در دسترس و پایان‌ناپذیری است که می‌تواند برای جلوگیری از افزایش گرمای زمین و کاهش انتشار آلاینده‌ها به کار گرفته شود.

کاهش 60 درصدی در هزینه تامین آب گرم و قابل استفاده بودن آن در تمام مکان‌ها مانند منازل، مدارس، خوابگاه‌های دانش‌آموزی و دانشجویی، بیمارستان‌ها، استخرها و کارخانجات از مهم‌ترین مزیت‌های این انرژی است. از طرف دیگر با توجه به بازگشت سریع سرمایه در استفاده از این انرژی و از آنجا که در اجرای طرح هدفمند‌کردن یارانه‌ها نیز موثر است، می‌تواند در اولویت سیاست‌های‌کاری دولت قرار گیرد.

به گفته مسوولان سازمان انرژی‌های نو، در حال حاضر قیمت تمام شده نیروگاه‌های حرارتی خورشیدی بالاست و نمی‌تواند رقابت اقتصادی با نیروگاه‌های فسیلی داشته باشد، ولی در ظرف 15 سال آینده قابل رقابت خواهد بود.

اما در بخش کاربردهای غیرنیروگاهی استفاده از آبگرمکن‌های خورشیدی توجیه بیشتری دارد، بویژه در مناطقی که گازرسانی نشده است. تاکنون تعدادی آبگرمکن خورشیدی در تعدادی از روستاهای کشور در اختیار خانواده‌ها قرار گرفته است.

از کاربردهای دیگر این انرژی، تولید گرمای یک ساختمان و حتی سرما با راه‌اندازی سیستم‌های سرمایشی جذبی است. همچنین در معماری ساختمان‌ها از سیستم غیرفعال خورشیدی می‌توان استفاده کرد و در کشاورزی نیز برای خشک کردن محصولات کاربرد فراوانی دارد.

در اجاق‌ها برای پخت‌وپز و در آب‌شیرین‌کن‌ها نیز از انرژی خورشیدی می‌توان استفاده کرد، بنابراین بی‌شک در قرن حاضر و آینده، انرژی بیکران خورشید می‌تواند جایگزین بسیاری از سوخت‌ها باشد.

نکته: انرژی خورشیدی انرژی پاک، ارزان‌قیمت، در دسترس و پایان‌ناپذیری است که می‌تواند برای جلوگیری از افزایش گرمای زمین و کاهش انتشار آلاینده‌ها به کار گرفته شود

بر اساس یک مطالعه که توسط مرکز تحقیقات DLR آلمان برای کشور ایران انجام شده، برآورد شده است در 2000 کیلومتر مربع از عرصه ایران، قابلیت بهره‌برداری حدود 60 هزار مگاوات برق از نیروگاه حرارتی خورشیدی وجود دارد. جالب توجه این که با افزایش شدت تابش در منطقه، کاهش چشمگیری در هزینه‌های برق خورشیدی رخ خواهد داد.

آبگرمکن خورشیدی

از بین انرژی‌های نو و تجدیدپذیر، هیچ انرژی‌ای به اندازه انرژی خورشیدی گستردگی و فراگیری ندارد. از این‌رو استفاده از آبگرمکن‌های خورشیدی نیز این روزها رو به گسترش است. آبگرمکن‌های خورشیدی به 2 دسته کلی ترموسیفونی و پمپ‌دار تقسیم‌ می‌شوند. آبگرمکن‌های ترموسیفونی با استفاده از سیکل طبیعی و بدون پمپ، آب را به درون جمع‌کننده‌های خورشیدی به چرخش درمی‌آورند و آن را گرم می‌کنند. در مقابل آبگرمکن‌های پمپ‌دار با استفاده از یک پمپ، آب را به درون کالکتورها (جمع‌کننده‌ها) ارسال می‌کنند و با چرخش مداوم آن شروع به گرم کردن آب مخزن می‌کنند. آبگرمکن‌های خورشیدی بی‌فشار فاقد فشار آب شهری هستند، زیرا مخازن آنها تحمل فشار آب شهر را ندارد. بنابراین وقتی مصرف‌کننده شیر آب گرم را باز می‌کند فشار آب به مراتب کمتر از فشار آب سرد است که راهکارهای فنی مربوط در این زمینه و انتخاب نوع مورد نظر برای مکان مناسب وجود دارد.

بر این اساس و با دستیابی به دانش فنی ساخت این نوع آبگرمکن‌ها، سازمان انرژی‌های نو توانسته است بسیاری از استان‌ها مانند سیستان و بلوچستان، سمنان، یزد، اصفهان، خراسان شمالی، رضوی و جنوبی و هرمزگان را به این نوع آبگرمکن‌ها مجهز کنند.

بر خلاف نیروگاه‌های حرارتی خورشیدی، خوشبختانه پتانسیل کشور ما به گونه‌ای است که استفاده از آبگرمکن‌های خورشیدی منحصر به مناطق گرمسیر نیست و در همه مناطق قابل استفاده است. همچنین به دلیل این‌که شدت و میزان تابش خورشید در کشور حتی در بخش‌های شمال ایران از بسیاری از کشورهای مشابه بیشتر است، از این رو در تمام نقاط کشور می‌توان از این سیستم‌ها استفاده کرد.

مدیر دفتر انرژی خورشیدی سازمان انرژی‌های نو ایران در ارتباط با راه‌اندازی نیروگاه‌های حرارتی خورشیدی در کشور می‌گوید، بر خلاف آبگرمکن‌های خورشیدی، نیروگاه‌های حرارتی خورشیدی باید در مناطق خاصی احداث شوند که از نظر مدت تابش در شرایط ویژه‌ای باشد که به گفته وی این نوع نیروگاه‌ها در استان‌های اصفهان، یزد، کرمان و فارس قابل استفاده است.

خانه‌های خورشیدی

ایرانیان باستان از انرژی خورشیدی برای کاهش مصرف چوب به عنوان هیزم که برای گرم کردن خانه‌های خود در زمستان از آن استفاده می‌کردند، بهره می‌بردند. آنان ساختمان‌ها را به ترتیبی بنا می‌کردند که در زمستان نور خورشید به داخل اتاق‌های نشیمن می‌تابید، ولی در روزهای گرم تابستان فضای اتاق در سایه قرار داشت. در اغلب فرهنگ‌های دیگر دنیا نیز می‌توان نمونه‌هایی از این قبیل طرح‌ها را مشاهده کرد. در سال‌های بین دو جنگ جهانی در اروپا و ایالات متحده طرح‌های فراوانی در زمینه خانه‌های خورشیدی مطرح و آزمایش شد. از آن زمان به بعد تحول خاصی در این زمینه صورت نگرفت. حدود چند سالی است که معماران به طور جدی ساخت خانه‌های خورشیدی را آغاز کرده‌اند و به دنبال تحول و پیشرفت این تکنولوژی به نتایج مفیدی نیز دست یافته‌اند، مثلا در ایالات متحده تنها در دهه گذشته حدود 10 تا 20 هزار خانه خورشیدی ساخته شده است. در این گونه خانه‌ها سعی می‌شود از انرژی خورشید برای روشنایی، تهیه آب گرم بهداشتی، سرمایش و گرمایش ساختمان استفاده شود و با به کار بردن مصالح ساختمانی مناسب از اتلاف گرما و انرژی جلوگیری شود.

در ایران نیز پروژه ساخت اولین ساختمان خورشیدی واقع در ضلع شمالی دانشگاه علم و صنعت و به منظور مطالعه و پژوهش در خصوص بهینه‌سازی مصرف انرژی و امکان بررسی روش‌های استفاده از انواع انرژی‌های تجدیدپذیر  بویژه انرژی خورشیدی اجرا شده است.

مریخ یکی از نزدیک‌ترین همسایه‌های زمین را در این عکس که توسط محققان ناسا گرفته شده است، مشاهده می‌کنید.

مریخ با‌وجود فاصله 69 میلیون کیلومتریش با زمین ، یکی از نزدیک‌ترین همسایه‌های زمین است و این موضوع بیانگر وسعت منظومه شمسی است.

وضعیت آب و هوایی این سیاره همواره مورد توجه دانشمندان بوده است.

 «آیا پتانسیل وجود زندگی در جایی دیگر از جهان به غیر از کره خاکی ما وجود دارد؟»
تلاش برای پاسخ به این سوال و کشف شواهدی از وجود آب در مریخ از دلایل توجه ویژه محققان به این سیاره سرخ است.

بررسی‌های اخیر سازمان‌های فضایی نشان داده که پکن چند ماه پیش با اختلاف هفت دقیقه از ویرانی توسط ماهواره در حال سقوط نجات یافته است.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)،‌ پایتخت چین درست در مسیر پرواز سقوط آزاد ماهواره 2.5 تنی روسات آلمان در ماه اکتبر قرار داشته که در نهایت پس از دو دهه کار در خلیج بنگال فرود آمد.

عواقب سقوط قطعات این ماهواره بر روی شهر پکن می‌توانست بسیار فاجعه‌بار باشد: گودال‌های عظیم، شکستن خطوط انتقال سوخت، انفجار، ویرانی ساختمان‌ها و تلفات انسانی سنگین در این منطقه که از جمعیت 20 میلیونی برخوردار است، تنها بخشی از این فجایع به شمار می‌رود.

به گفته سازمان فضایی اروپا (اسا)، احتمال این اتفاق و برخورد ماهواره با شهر پکن با سرعت 482 کیلومتر در ساعت بسیار زیاد بود.

سرعت این ماهواره در زمان ورود به جو زمین بسیار زیاد بود، اما خوشبختانه اصطحکاک حاصله از برخورد با آن، بخش زیادی از این سرعت را گرفته و بخش‌های زیادی از آن را سوزانده یا تکه تکه کرده بود.

به گفته «مانفرد وارهاوت» از مرکز عملیات فضایی اروپا در آلمان، پکن دقیقا در مسیر آخرین مدار روسات قرار داشت.

طبق محاسبات دانشمندان، در صورتی که ماهواره روسات بین هفت تا 10 دقیقه دیرتر به زمین فرود می‌آمد، با پکن برخورد می‌کرد.

روسات یکی از نزدیکترین ضایعات فضایی به زمین محسوب می‌شد. این ماهواره در سال 1990 برای بررسی منابع تابش اشعه ایکس به مدار پرتاب شد. این ماموریت قرار بود تنها 18 ماه به طول انجامد اما این ماهواره برای 9 سال به ارسال اطلاعات در مورد سیاه‌چاله‌ها و کهکشان‌های دور به زمین ادامه داد.

ماهواره روسات سال گذشته در ماه اکتبر به سمت زمین سقوط کرد. سرعت این ماهواره به قدری زیاد بود که به گفته کارشناسان در صورت فرود زودتر در سیبری و یک دقیقه دیرتر در اقیانوس آرام فرود می‌آمد.

نوبت سقوط بعدی در اختیار ماهواره کاوشگر روسی ناسا قرار دارد که طبق محاسبات بین سالهای 2014 تا 2023 در زمین فرود آمده و خطر آن 10 برابر محاسبات کنونی ناسا برای ورود مجدد فضاپیماها به زمین است.

نوسانات در فعالیت‌های خورشیدی باعث گسترش و انقباض جو شده و پیش‌بینی دقیق ورود مجدد ماهواره‌های غیرقابل کنترل را به جو زمین مشکل می‌کند.

به گزارش ایسنا، این ماهواره در دسامبر 1995 به فضا پرتاب شد. طراحی آن پیش از صدور استانداردهای امنیت عمومی ناسا برای ورود مجدد فضاپیما به زمین انجام شد.

ماهواره های ناسا اکنون باید از احتمال برخورد با انسان کمتر از یک در 10 هزار برخوردار باشند.

کاوشگر 3.5 تنی زمان‌دار پرتو ایکس روسی اکنون در ارتفاع 400 کیلومتری زمین در حال گردش است.