دوربینی که روی یکی از تلسکوپهای رصدخانه جنوبی اروپا واقع در شیلی نصب شده است توانست از سحابی که شبیه به نیمرخ چهره انسان است، تصویر جدیدی تهیه کند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دوربین "تصویربردار میدان وسیع" (WFI ) که روی تلسکوپ 2.2 متری رصدخانه جنوبی اروپا واقع در "لا سیلا" در شیلی نصب شده است از سحابی NGC 3324 که در کهکشان راه شیری در قلب صورت فلکی "زورق" در فاصله حدود 7 هزار و 500 سال نوری از زمین قرار دارد عکس گرفت.

فعالیت تشکیل ستاره ای حاضر در این منطقه راه شیری چندین میلیون سال قبل آغاز شد و تعداد بسیاری ستاره بسیار گرم و عظیم را به وجود آورد که در این عکس به وضوح دیده می شوند.

به نیمرخ چهره انسان در طرف راست تصویر توجه کنید

پرتوهای شدید و بادهای ستاره ای حاصل از این ستارگان جوان روزنه ای را در میان ته نشستهای گرد و غبار و گاز پیرامون باز کرده اند که در طرف راست تصویر ظاهری شبیه به نیمرخ چهره انسان را ساخته است.

براساس گزارش اسپیس، به دلیل شباهت ظاهری این سحابی به چهره انسان، این توده آسمانی را همچنین با عنوان "سحابی گابریلا میسترال" نیز می شناسند که برگرفته از نام شاعر اهل شیلی و برنده جایزه نوبل ادبیات سال 1945 است.

محققان در رصدخانه پارانال شیلی با مرتبط کردن چهار تلسکوپ VLT موفق شدند بزرگترین تلسکوپ نوری جهان را به قطر 130 متر بسازند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تلاش محققان این مرکز ماه مارس سال گذشته برای ساخت این تلسکوپ نوری عظیم با شکست مواجه شده بود.

محققان امیدوارند با مرتبط کردن هر چهار بخش تلسکوپ‌های VLT و ساخت بزرگترین آینه مجازی جهان، جزئیات بیشتر و دقیق‌تری از کیهان بدست آورند.

با انجام فرایند مرتبط کردن تلسکوپ‌های مجزا به هم "اینترفرومتری"، تلسکوپ VLT عنوان بزرگترین تلسکوپ نوری روی زمین را از آن خود کرد.

در کنار ساخت آینه مجازی غول‌پیکر، "اینترفرومتری" باعث بهبود چشمگیر وضوح و قدرت تفکیک فضایی تلسکوپ شد.

تلسکوپ VLT یکی از مجموعه تلسکوپ‌هایی است که توسط رصدخانه جنوبی اروپا (Eso) در صحرای آتاکاما شیلی ساخته شده است.

رصدخانه جنوبی اروپا یک مرکز تحقیقاتی بین‌المللی است که 15 کشور جهان در آن عضویت دارند.

مرکز آموزش فضانوردان و آژانس فضایی روسیه با تشکیل کارگروهی به دنبال یافتن تیم جدیدی از فضانوردان برای انجام یک مأموریت ویژه هستند: سفر به ماه تا سال 2020 میلادی!

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، ولادیمیر پوپووکین، رییس آژانس فضایی روسیه اعلام کرد: تمامی شهروندان روس با آموزش های تخصصی و پزشکی می توانند در این طرح شرکت کنند.

پس از انتخاب اولیه، داوطلبان برای سفر به ماه آموزش می بینند و در نهایت تیمی از فضانوردان منتخب و آموزش دیده برای این سفر برگزیده می شوند. زمان احتمالی این سفر سال 2020 اعلام شده است.

با سقوط مریخ پیمای «فوبوس گرانت» و شکست پروژه روسیه برای رسیدن به سیاره سرخ ‌به نظر می رسد مقامات روس برنامه های فضایی خود را بر روی سفر به ماه متمرکز کرده اند.

از دیگر برنامه های فضایی روسیه، ایجاد پایگاه های تحقیقاتی روی ماه با همکاری ناسا و آژانس فضایی اروپا است. این وعده ای است که یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نیز آن را اعلام کرده و از احداث نخستین پایگاه دائمی در ماه تا سال 2020 خبر داده است.

لئو زلیونی، رئیس موسسه تحقیقات فضایی در فرهنگستان علوم روسیه نیز احتمال ساخت رصدخانه بین المللی روی کره ماه را تأیید کرد و زمان احتمالی انجام این پروژه را طی سالهای 2040 تا 2050 میلادی اعلام کرد.

در جهشی تاریخی، جسورترین چترباز جهان قصد دارد از بالنی در لبه فضا به سوی زمین بپرد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فلیکس «بائومگارتنر» 42 ساله امیدوار است بتواند در این حرکت، رکورد جهانی ارتفاع را که از 50 سال پیش تا کنون تغییر نکرده، بشکند.

«بائومگارتنر» قصد دارد از ارتفاع 36.5 کیلومتری از روی یک بالن هواشناسی پر از هلیوم به پایین بپرد.

وی در این پرش باید طی 35 ثانیه سرعت صوت را شکسته و در حالت کلی در 10 دقیقه به سرعت بیش از یکهزار و 110 کیلومتر در ساعت برسد.

«بائومگارتنر» تا ارتفاع 1.5 کیلومتری زمین چتر خود را باز نکرده و از این رو باید به لباس فضانوردی و مخزن اکسیژن برای زنده ماندن تکیه کند.

تیم وی انتظار دارد که در هفته پیش رو برنامه جهش «باومگارتنر» از فراز نیومکزیکو در ماه اوت بطور رسمی اعلام شود.

این خلبان بالگرد اهل استرالیا، در ماه‌های آینده به پرشهای تمرینی در ارتفاعات 18 کیلومتری و 27 کیلومتری خواهد پرداخت.

«بائومگارتنر» قرار بود سال گذشته این پرش را انجام دهد؛ اما فردی به نام «دانیل هوگان» ادعا کرد که ایده اولیه به وی تعلق داشته و در این زمینه بطور قانونی اقدام کرد. البته این ادعا اکنون حل و فصل شده و مسیر برای اجرای این جهش تاریخی هموار است.

وی قصد دارد که چهار رکورد جهانی را در سقوط آزاد از بالاترین ارتفاع، مرتفع‌ترین پرواز انسان بر فراز بالن، طولانی‌ترین مسیر طی شده طی سقوط آزاد و سریعترین سقوط آزاد بشکند.

رکوردهای پیشین «بائومگارتنر» شامل کم ارتفاع‌ترین پرش با چتر نجات از ارتفاع 28 متری مجسمه مسیح در ریو دو ژانیرو و بلندترین پرش از فراز ساختمانی در ارتفاع 450 متری برجهای دوقلوی پتروناس کوالالامپور در مالزی بوده‌اند.

وی همچنین در سال 2003 به عنوان اولین چترباز که بر روی کانال انگلیس پریده بود، معرفی شد.

مهندسان بیش از دو سال را برای ساخت لباس مناسب این پرش که بتواند بائومگارتنر را در دمای منفی 70 درجه زنده نگه دارد، تلاش کرده‌اند.

رکورد ارتفاع کنونی در اختیار «جو کیتینگر»، ژنرال نیروی هوایی آمریکا قرار دارد که در سال 1960از ارتفاع 31.3 کیلومتری از یک بالن به پایین پرید. جالب است بدانید که هواپیماهای تجاری معمولا در ارتفاع 10 کیلومتری پرواز می‌کنند.

دانشمند MIT رقابتی با جایزه 100 هزار دلاری را راه اندازی کرده است تا از منتقدان نظریه رایانش کوانتومی بخواهد امکان ناپذیر بودن نظریه "رایانش کوانتومی مقیاس پذیر" را به اثبات برسانند.

به گزارش خبرگزاری مهر، "اسکات آرونسون" دانشمند علوم رایانش کوانتومی در MIT رقابتی را برای تمامی انکار کننده های رایانش کوانتومی ارائه کرده است، تنها کافی است فردی ثابت کند که "رایانش کوانتومی مقیاس پذیر" در جهان فیزیکی غیر ممکن است، در این صورت آرونسون جایزه نقدی برابر 100 هزار دلار را به برنده اهدا خواهد کرد.

آرونسون در تمام ساعات کاری خود در حال مطالعه و کار با نظریه رایانش کوانتومی (محاسبات کوانتومی) است زیرا زمزمه هایی وجود دارند که می گویند رایانش کوانتومی مقیاس پذیر نیست و این نظریه کاملا نظری است، از این رو آرونسون تصمیم گرفته است تا از تمامی افرادی که این نظریه را در جهان فیزیکی غیر ممکن می دانند، بخواهد تا غیر ممکن بودن عملی شدن این نظریه را ثابت کنند.

با درنظر گرفتن اینکه در حال حاضر امکان وجود رایانه های کوانتومی کوچکی مجهز به چند الکترون به اثبات رسیده است، رقابت برای کسب جایزه 100 هزار دلاری ابعادی بزرگتر به خود گرفته و باید غیر ممکن بودن وجود رایانه های کوانتومی مقیاس پذیر به اثبات برسد.

آرونسون می گوید رقابتی که وی به راه انداخته است در صورتی که بتواند ممکن بودن رایانش کوانتومی مقیاس پذیر را به اثبات برساند قوانین فیزیکی دچار تحول خواهند شد زیرا این احتمال وجود دارد که پیشرفتهای فیزیکی در آینده با رایانش کوانتومی درگیر شود، درست مانند درگیری هایی که این قوانین با ارتباطات سریعتر از نور دارد.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، آرنسون می گوید احتمال اینکه کسی بتواند غیر ممکن بودن این نظریه در جهان فیزیکی را ثابت کند، بسیار کم است، اما اگر فردی بتواند این کار را انجام دهد، تمامی جهان درباره او خواهند شنید و علاوه بر 100 هزار دلار، جوایز ارزشمندی مانند نوبل در انتظار او خواهند بود.

دانشمندان دانشگاه کورنل در حال بررسی چگونگی تغذیه فضانوردان در مسیر طولانی سفر به سیاره مریخ، اکنون در پی ایجاد یک ماموریت ساختگی برای شناخت چگونگی تغییر اشتها و اولویت‌های غذایی در طول زمان هستند.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این محققان اکنون به دنبال شش فضانورد داوطلب برای زندگی و کار مانند فضانوردان واقعی برای چهار ماه در یک کپسول فضایی ساختگی در هاوایی هستند.

اگر چه ایده این ماموریت به نظر شبیه به یکی از بزرگترین چالش‌های علمی پیش روی فضانوردان در مسیر سفر به مریخ نیست، اما در حقیقت بسیار پیچیده‌تر از چیزی است که به نظر می‌رسد.

به گفته محققان، فضانوردان از رویه همیشگی تغذیه خسته شده‌اند و گاهی به همین دلیل رو به کم خواری می‌آورند که آنها را در خطر کمبود تغذیه‌یی، از دست دادن حجم استخوانی و عضلانی و کاهش قابلیت‌های فیزیکی قرار خواهد داد.

این پروژه که آنالوگ و شبیه سازی اکتشاف فضایی هاوایی(HI-SEAS) نام گرفته، از اوایل سال 2013 در جزیره بزرگ هاوایی آغاز خواهد شد. پس از یک ماموریت موفق به شرکت‌کنندگان در آن پنج هزار دلار به همراه هزینه‌های سفر پرداخت خواهد شد. آخرین مهلت برای ثبت‌نام در این پروژه، 29 فوریه(10 اسفند) است.

در جریان این سفر شبیه‌سازی شده به مریخ، فضانوردان داوطلب به تغذیه از غذاهای آماده و همچنین غذاهایی که خود با استفاده از مصالح محیطی مسئول پختن آن بوده‌اند، خواهد پرداخت. آنها همچنین به امتیازدهی به غذاهای خود و انجام بررسی‌های روزانه در مورد حالت روحی، سلامت شخصی و حجم بدن خواهند پرداخت.

محققان نیز به پیگیری گزینه‌های غذایی آنها و هرگونه تغییر در تمایلاتشان در طول زمان خواهند پرداخت. آنها همچنین به سنجش میزان زمان، نیرو و آب لازم برای آماده‌سازی غذاهای مختلف پرداخته و یک پایگاه داده از دستورالعمل‌ها و نکات آشپزی برای نخستین انسان‌های حاضر در ماموریت حقیقی به ماه تهیه خواهد کرد.

این فضانوردان تنها از طریق لوازم الکترونیکی با تاخیر برای برقراری ارتباط با دنیای بیرون استفاده کرده و باید در زمان خروج از این کپسول حتما لباس شبیه‌سازی‌شده فضایی به تن کنند.

پیش از این نیز یک ماموریت ساختگی دیگر برای 520 روز با نام ماموریت مریخ 500 توسط شش فضانورد داوطلب اروپایی - روس به مریخ انجام شده بود که در نوامبر 2001 آغاز و 15 میلیون دلار هزینه دربر داشت.

این ماموریت به منظور بررسی پیامدهای فیزیکی و روانی حضور طولانی‌مدت فضانوردان در فضاپیما در طول سفر طولانی به مریخ انجام شد.

ناسا همچنین به طور منظم فضانوردانی را برای انجام سفرهای اقیانوسی و شبیه‌سازی سفرهای فضایی به اعماق دریا ارسال می‌کند. عملیات ماموریت محیط شدید ناسا یا «نیمو»( NEEMO) به 15 ماموریت چند روزه به یک آزمایشگاه زیر آب در عمق 18 متری در اقیانوس اطلس پرداخته است.

سازمان‌های فضایی دیگر کشورهای جهان نیز تاکنون به اجرای ماموریت‌های شبیه‌سازی در صحراها، اعماق غارها و سرزمین‌های سرد و یخزده برای آماده‌سازی فضانوردان جهت مواجهه با چالش‌های پیش رو در ماموریت‌های واقعی پرداخته‌اند.

سیاره زمین سالانه 50 هزار تن از وزن خود را از دست می دهد، حتی با وجودی که به صورت همزمان 40 هزار تن غبار از فضا به زمین می ریزند. پس چه عاملی است که وزن زمین را به این شکل از بین می برد؟

به گزارش خبرگزاری مهر، بر اساس محاسبات "دیو آنسل" فیزیکدان دانشگاه کمبریج نیز با وجود اینکه این 40 هزار تن از غبارهای فضایی که سالانه به وزن زمین افزوده می شوند و در عین حال این سیاره سالانه 50 هزار تن وزن را از دست می دهد.

افزوده شدن وزن

زمین هرسال 40 هزار تن سنگینتر می شود، بقایای فرایند شکل گیری سامانه خورشیدی توسط میدان گرانشی زمین جذب شده و به بخشی از ماده سطح زمین تبدیل می شوند، در واقع سیاره زمین از همین مواد تشکیل شده است. همچنین ناسا می گوید زمین سالانه 160 تن ماده به خود جذب می کند زیرا حرارت جهانی روبه افزایش است.

پدیده های بی اثر

افزایش تعداد انسانها بر روی زمین و یا ساخته شدن ساختمانهای بیشتر بر روی آن تاثیری بر روز وزن سیاره ندارد، زیرا انسانها و مواد موجود بر روی زمین از خود سیاره به دست آمده اند و تنها تغییر حالت می دهند. همچنین راکتها و ماهواره هایی که از زمین به فضا پرتاب می شوند نیز معمولا دوباره به زمین باز می گردند و از این رو هیچ تاثیری بر روی وزن زمین ندارند.

از دست دادن وزن

هسته زمین طی گذشت زمان انرژی خود را از دست می دهد، درست مانند یک رآکتور بزرگ هسته ای که سوخت خود را از دست می دهد. انرژی کمتر به معنی جرم کمتر است که برابر 16 تن جرم سالانه است. بزرگترین بخش کاهش وزن زمین در اثر آزاد شدن 95 هزار تن هیدروژن و هزار و 600 تن هلیوم از زمین به فضا است و از آنجایی که این گازها سبکتر از آن هستند که میدان گرانشی بتواند آنها را نگه دارد، این گازها در فضا رها می شوند. در نتیجه سالانه 50 هزار تن از وزن زمین از دست می رود. این به معنی سالانه 0.000000000000001 درصد جرم کمتر است.

البته این از دست رفتن وزن جای نگرانی ندارد و دلیلی برای نگرانی بابت از دست رفتن هیدروژن بر روی زمین وجود ندارد زیرا به اندازه ای هیدروژن روی زمین وجود دارد که می تواند برای تریلیونها سال به میان فضا رها شود.

بر اساس گزارش گیزمودو، از سویی دیگر، هلیوم ماده ای متفاوت است که 0.00052 درصد از حجم اتمسفر را تشکیل داده و در زمین کمیاب است، از این رو محققان می گویند هر بادکنک هلیومی باید 100 دلار قیمت داشته باشد. این گاز برای عملکرد دستگاه هایی مانند MRI و تولید تیتانیوم و زیرکونیوم از اهمیت بالایی برخوردار است.

یازده سیاره در حساب کپلر اضافه شد... به تعداد 26 سیاره دیگر هم تازه کشف شده! ناسا به تازگی شمار سیارات کشف شده را اعلام نمود و گفت که با کشف سیارات تازه شمار سیارات سه برابر می شود و ستاره های که این سیارات به دور آن می گردند هم بیشتر شان بیش از یک یا چند سیاره بدور خود دارند. این خود امتیاز دیگر برای درک چگونگی کشف سیارات و بخصوص سیاراتی است که بین یک تا یک و نیم برابر اندازه زمین و سیاراتی به اندازه مشتری می باشند. از جمله این سیارات، گفته شده که 15 سیاره آن بین اندازه زمین و نپتون اند، اما برای درک ساختار آنها به رصد های بیشتر نیاز است. مدت زمان یک دور کامل این اجرام بدور ستاره مادر بین 6 و 143 روز بوده و فاصله همه شان نزدیکتر از فاصله سیاره زهره به خورشید ما می باشد. (فاصله زهرهاز خورشید 108 میلیون کیلومتر. فاصله زمین از خورشید 150 میلیون کیلومتر است. فاصله زمین تا خورشید به عنوان واحد اندازه گیری فضایی در منظومه شمی بکار میرود و به این فاصله یکواحد نجومی Astronomical Unit می گویند)

تصویر هنری یک منظومه سیاره ای جدید. ناسا       
                
قبل از مأموریت کپلر ما فقط حدود 500 سیاره را در کل آسمان می شناختیم. اما حالا فقط طی دو سال بررسی یک محدوده کوچک آسمان که به اندازه کف دست شماست، کپلر توانسته بیش از 60 سیاره دیگر را کشف و بیش از 2300 سیاره کاندید دیگر را نیز مشخص نماید. این خود به ما می گوید که کهکشان ما بطور عجیبی پر از سیارات با اندازه ها و مدار های مختلف می باشد.

کپلر از زمان پرتاب به فضا در ششم مارچ 2009 خیلی فعال بوده. این سفینه فضایی هرگونه تغییر در درخشندگی بیش از 150 هزار ستاره را زیر نظر دارد و از طریق اندازه گیری های مکرر می تواند تغییرات یا نوسان یک دقیقه ای را که به علت عبور یک سیاره از برابر ستاره مادر از میان نقطه دید کپلر اتفاق می افتد، متوجه شود. اکثر منظومه های سیاره ای تازه کشف شده دارای 2 و 5 سیاره اند که به ستاره مادر خیلی نزدیک قرار دارند. در این گونه منظومه های تنگ و شلوغ، تقابل یا برهم کنش گرانشی (اثر متقابل جاذبه) بین سیاره های آن به این معنی است که بعضی شان با سرعت و بعضی دیگر با کندی در مسیر خود بدور ستاره مادر در گردش می باشند. گردش سریع یک سیاره بدور ستاره مادر باعث تغییر در دوره یا مدت زمان گردش آن می شود... و کیپلر این گونه تغییرات را بنام "نوسان زمان بندی عبور یا گردش" (TTVs) ثبت نموده است. سیاراتی که دارای این گونه تغییر در زمان هستند، به مطالعات جدی برای تشخیص وجود آنها توسط تلسکوپ های زمینی نیاز نیست و برعکس این تکنیک به کیپلر فرصت می دهد تا وجود سیارات بدور ستاره های دور و حتی کم نور را تثبیت کند.

اما تا حالا چی کشف شده؟ از جمله منظومه های کشف شده، پنج منظومه ثبت شده توسط کپلر بنام کیلپر 25، کپلر27، کپلر30، کپلر31 و کپلر33 همه خانه سیاراتی اند که مدار هر سیاره دوبرابر مدار سیاره دیگر است. به این معنی که سیاره دورتر طی یک دور  سیاره نزدیکتر به ستاره مادر، دوبار بدور ستاره مادر می گردد. در ضمن چهار منظومه دیگر، یعنی کپلر 23، یپلر24، کپلر28 و کپلر 32 خانه سیاراتی اند که سیارات بیرونی آنها طی سه دور گردش سیارات درونی، دو بار بدور ستاره مادر گردش می کنند.

این گونه جابجایی یا موقعیت باعث تقویت برهم کنش گرانشی بین سیارات یک منظومه می شود. اما حالا برگردیم به موضوع تعداد سیارات در یک منظومه... منظومه کپلر33 دارای بیشترین تعداد سیاره در میان همه منظومه های ذکر شده در اینجا می باشد. در این منظومه که ستاره مادر آن پرجرم تر و پیرتر از خورشید ماست، تعداد سیارات تا 5 سیاره رسیده و اندازه هر کدام بین یک، نیم و پنج برابر زمین می باشد. از سوی دیگر این منظومه خیلی شلوغ می باشد. تمامی سیارات در مداری نزدیکتر از مدار عطارد در منظومه ما بدور ستاره مادر در گردش می باشند. به پاس خصوصیات ستاره ای، کیپلر می تواند این گونه سیارات را به خوبی از هم تشخیص دهد. کاهش درخشندگی در نور خورشید و مدت زمانی که صرف عبور یک سیاره از برابر آن می شود برای تشخیص همان سیاره بسیار مهم است.
کیپلر همین ویژگی ها را بدور ستاره های دور متوجه شده. بنابرین هیچگونه شانس یا فرصت اشتباه نمی تواند وجود داشته باشد.
جاک لیزارو دانشمند علوم سیاره ای از مرکز تحقیقاتی آیمز ناسا می گوید " روشی که برای تشخیص سیارات کیپلر33 بکار رفته نشان میدهد که اطمینان در تعیین تعداد سیارات و اندازه آنها خیلی زیاد است و این روش بنام تایید یا صحت تعدد یا چندگانگی یاد می شود.

محققان آمریکایی موفق شدند با اعمال میدان الکتریکی به مواد فروالکتریکی عایق، در آنها هدایت الکتریکی ایجاد کنند. این موضوع 40 سال قبل پیش‌بینی شده بود اما تا پیش از این به اثبات نرسیده بود.

مواد فروالکتریک که با اعمال میدان الکتریکی دچار تغییر پلاریزاسیون می‌شوند، مدت‌هاست که در ادوات مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند. یافته‌های اخیر پیرامون خواص الکترونیکی مواد فروالکتریک موجب شده تا مسیرهای تازه‌ای برای به‌کارگیری از این مواد در نانوالکترونیک و ذخیره سازی اطلاعات گشوده شود.

درمقاله‌ای که اخیرا محققان آزمایشگاه ملی آوک ریج در نشریه Nano Letters به چاپ رساندند نشان دادند که فیلم فروالکتریک که به‌صورت عایق است، می‌تواند هدایت الکتریکی فلزی داشته باشد. این پدیده که انتقال عایق-فلزی نام دارد در حدود 40 سال قبل توسط نظریه پردازان پیش بینی شده بود اما تا پیش از این به‌صورت عملی ثابت نشده بود.
 
ماکسیمویچ از مرکز علوم مواد نانوفاز در آزمایشگاه ملی آوک ریج می‌گوید در این یافته اخیر یک کانال هدایت جدید کشف شده است که از میان ماتریکس عایق فروالکتریک مسیر خود را باز کرده است. با چنین امکانی، می‌توان فرآیند نوشتن و پاک کردن را در مقیاس نانومتری انجام داد.

بنابراین می‌توان از میدان الکتریکی به‌عنوان یک پارامتر متغییر استفاده کرد تا مقدار هدایت الکتریکی را در مواد فروالکتریک تنظیم کرد و همچنین نوع حاملین بار را نیز مشخص کرد. تعیین حاملین بار در نیمه‌هادی‌ها مستلزم تغییر ترکیب ماده است. ماکسیمویچ می‌گوید نه تنها ما می‌توانیم هدایت فلزی را در این مواد بوجود آوریم، بلکه مقدار بایاس را نیز می‌توان حفظ کرد. ماکسیمویچ می‌افزاید هر قدر نانودامنه‌ها کوچکتر باشند هدایت بهتری خواهند داشت. تمام تغییرات در یک بخش مشخص از ماده اتفاق می‌افتد و ما قادریم از یک عایق به یک ماده رسانای بهتر برسیم. این موضوع از نظر کاربردی بسیار جالب است و سوالات بنیادین جالبی را درباره مکانیسم دقیق هدایت الکتریکی مطرح می‌کند.

هرچند که محققان در این پروژه روی یک فیلم فروالکتریک موسوم به تایتانات زیرکونیم متمرکز شدند اما آنها انتظار دارند که یافته‌های‌شان درباره آرایه‌های مختلفی از مواد فروالکتریک صدق کند.

سرگی کالینی از نویسندگان دیگر مقاله، می‌گوید ما پیش‌بینی می‌کنیم که نتایج کارمان درباره مواد مولتی‌فروس، فازهای ترکیبی و مواد آنتی فروالکتریک نیز صادق باشد. همچنین این کار می‌تواند یک گروه جدید از خواص الکترونیکی را آشکار سازد. نمونه مورد استفاده در این تحقیق توسط دانشگاه کالیفرنیا تهیه شده بود. کاری که در دانشگاه کالیفرنیا انجام شده توسط مرکز DOE مورد حمایت مالی قرار گرفته است.