این روزها فهرست پرواز‌های 3 سال آینده به سوی ایستگاه بین‌المللی فضایی در حالی اعلام شده است که شکست‌های اخیر روسیه در ماموریت‌های فضایی سایه ابهام بر امنیت موشک‌ها و ناو‌های فضایی این ابرقدرت سابق فضانوردی انداخته است.

موشک فضایی سایوز در واقع نمونه تکامل‌یافته‌ای از موشک بین‌قاره‌ای موسوم به آرـ7 است که در سال‌های پرآشوب جنگ سرد ساخته شده بود. این موشک در چندین نوبت دوباره طراحی شده و زیرسامانه‌های الکترونیکی و هدایتی آن اصلاحات فراوانی را شاهد بوده است اما ساختار کلی آرـ7 آنچنان خوب طراحی شده بود که هنوز نیازی به اصلاح آن یا تغییر فرآیند پرتاب، احساس نشده است. موشک فضایی سایوز در بالاترین طبقه خود می‌تواند پذیرای محموله‌های فضایی متنوعی شامل انواع ماهواره، ناو باربری پروگرس یا سفینه سرنشین‌دار سایوز باشد. همنامی سفینه فضایی سایوز با موشکی که آن را حمل می‌کند در‌برخی مواقع باعث سردرگمی خواننده ناآشنا می‌گردد. اولین نمونه ناو سرنشین‌دار سایوز قادر به حمل 3 سرنشین بود که احتیاجی به پوشیدن لباس فضایی نداشتند. این نمونه از سایوز که به منظور سفر به ماه طراحی شده بود، همچنین دارای تجهیزات لازم برای الحاق بود اما دریچه‌ای جهت نقل و انتقال بین 2 سفینه‌ای که به هم وصل می‌شدند، پیش‌بینی نشده بود. از این رو فضانوردان برای انتقال بین سفینه‌ها مجبور به انجام راهپیمایی فضایی بودند، کاری که در زمان الحاق سایوز 4 و 5 روی داد. از نظر تاریخی این رویداد، اولین الحاق 2 ناو فضایی سرنشین‌دار و اولین جابه‌جایی خدمه بین 2 سفینه محسوب می‌شود. فضانوردان ناوهای کیهانی سایوز 1 تا 11، بجز در موارد ضروری (به طور مثال راهپیمایی فضانوردان سایوز5) از لباس فضایی استفاده نمی‌کردند. این مساله باعث مرگ کیهان‌نوردان سایوز11 در هنگام بازگشت به زمین شد. این اتفاق زمانی رخ داد که هنگام بازگشت فضانوردان به زمین و پس از جدایی واحدهای مداری و بازگشت، یکی از دریچه‌ها به طور تصادفی باز شد و باعث خروج هوای ناو به خارج و خفگی فضانوردان گردید. با حذف یک صندلی در سایوزهای 12 تا 40، تعداد سرنشینان به 2 نفر کاهش یافت اما در عوض خدمه می‌توانستند لباس فضایی مناسبی بر تن کنند تا در شرایط ویژه و اضطراری از جان آنها محافظت نماید. با توسعه برخی تجهیزات و به روز کردن دستگاه‌ها، ناو‌های سایوز ـ تی توانستند تعداد سرنشینان را بار دیگر به 3 نفر برسانند در حالی که هر سه می‌توانستند لباس فضایی بر تن داشته باشند.

سایوز تی.ام سال 1986 و به منظور حمل و نقل خدمه به ایستگاه فضایی «میر» طراحی و ساخته شد. در این نمونه از سفینه فضایی سایوز، موتورهای زمان نشستن، رادیوی برد بلند، چتر نجات اضطراری و سیستم جدید خودکار برای ملاقات و الحاق در فضا اضافه شد. بعد‌ها و پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، نمونه دیگری از سایوز، با پسوند تی.ام.آ جهت حمل و نقل بار و مسافر به ایستگاه بین‌المللی فضایی طراحی و ساخته شد و تغییراتی بنا به سفارش سازمان فضایی آمریکا در سامانه چتر نجات و محفظه سرنشین آن اعمال شده است. ناو پروگرس که مدل غیرسرنشین‌دار سایوز است به منظور حمل بار به ایستگاه‌های فضایی طراحی و ساخته شده است.

ماموریت‌های سال آینده

کمتر از یک ماه پیش و در آخرین ماموریت سرنشین‌دار این سفینه فضایی، ناو کیهانی سایوز تی.ام.آ-03 ام در حالی سکوی پرتاب خود در پایگاه بایکونور را ترک کرد که الگ‌کانوننکو شهروند روسیه، آندره کویپرس تبعه هلند و دانالد پتیت فضانورد آمریکایی بر عرشه آن حضور داشتند. 2 روز بعد این ناو به ایستگاه فضایی بین‌المللی پیوست و طبق برنامه قرار است سرنشینان آن تا خرداد سال آینده در این پایگاه مداری فعالیت کنند. طی این مدت فرماندهی ایستگاه با الگ کانوننکو خواهد بود.

سفینه بعدی یعنی سایوز تی.ام.آ-04 ام باید در روزهای نخستین نوروز و یکی دو روزی قبل از این‌که ما ایرانی‌ها سبزه گره بزنیم راهی فضا شود. فرماندهی این ناو با کیهان نورد با سابقه روس گنادی پادالکاست. در این سفر، سرگی روین، شهروند روسیه و جوزف آکابا، تبعه آمریکا وی را همراهی خواهند کرد.

گنادی پادالکا سال 1368 به عنوان فضانورد انتخاب شد. وی یک پرواز به ایستگاه مداری میر و 2 سفر به ایستگاه فضایی بین‌المللی داشته و 585 شبانه روز از عمرش را خارج از جو زمین گذرانده است. سرگی روین سال 1375 به جرگه کیهان‌نوردان روس پیوست و تاکنون لذت سفر به فضا را نچشیده است. جوزف آکابا تقریبا 7 سالی است که نامش در لیست فضانوردان ناسا نوشته شده ولی همین 2 سال پیش شانس آورد و توانست به مدار زمین سفر کند؛ ماموریتی که 13 روز طول کشید.

پیش‌بینی شده است که سایوز تی.ام.آ-04 ام و سرنشینانش در مهر ماه 1391 به زمین بازگردد.

سایوز تی.ام.آ-05 ام که اوایل تابستان پیش رو راهی مدار زمین می‌شود، 6 ماه به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل باقی خواهد ماند و سپس با 3 سرنشین جدید راه بازگشت به زمین را در پیش می‌گیرد. یوری مالنچنکو (شهروند روسیه)، سونیتا ویلیامز (تبعه آمریکا) و اکیهیکو هوشید (فضانورد ژاپن)، 3 کیهان‌نورد باسابقه‌ای هستند که سوار بر این ناو راهی فضا خواهند شد.

یوری مالنچنکو سال 1375 برای سفر به فضا انتخاب شد. نخستین سفرش را 7 سال بعد انجام داد. پس از آن یک بار هم با شاتل فضایی، سفر کوتاه 11 روزه‌ای به مدار زمین داشت اما هر کدام از سفر‌های بعدی او با سایوز به ایستگاه فضایی بین‌المللی حدود 6 ماه طول کشید که جمع مدت اقامت فضایی‌اش را به514 شبانه روز رساند. در جریان سومین سفر، او در حالی که در مدار زمین بود با دختر مورد علاقه‌اش ازدواج کرد. مراسم عروسی آنها از طریق مرکز هدایت پرواز انجام شد و نام او به عنوان نخستین داماد فضایی به ثبت رسید!

سونیتا ویلیامز سرنشین دیگر سایوز تی.ام.آ-05 ام یک ماموریت 195 روزه در پرونده دارد که در جریان آن طی 4 بار راهپیمایی در فضا، رکورد جالبی از راهپیمایی زنان در فضا را به مدت 29 ساعت و 17 دقیقه به دست آورد و اکیهیکو هوشید فضانورد ژاپن نیز یک بار با شاتل آمریکا سفری تقریبا 14 روزه به مدار داشت.

پس از این ماموریت می‌توانید از تابستان خودتان لذت برده و به سفر بروید تا این‌که در اوایل پاییز نوبت پرتاب بعدی از راه برسد. در این ماموریت پاییزی الگ نویتسکی، یوگنی ترلکین (هر دو شهروند روسیه) و کوین فورد (تبعه آمریکا) با سایوز تی.ام.آ-06 ام سکوی پرتاب شماره 1 بایکونور را به مقصد مدار زمین ترک خواهند گفت. آنها قرار است مثل سایر خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی حدود 6 ماه در این سرزمین کوچک‌مداری اقامت کنند و البته حسابی کار نمایند. الگ نویتسکی و یوگنی تارلکین هیچ کدام سابقه سفر فضایی ندارند، اما کوین فورد قبلا یک‌بار تجربه ماموریتی 14 روزه به مدار زمین را داشته است.

سفر بعدی با سایوز تی.ام.آ-07 ام است که اواخر پاییز سال بعد آغاز می‌شود. این ناو فضایی قرار است تا اواخر شهریور 1392 در کنار ایستگاه بین‌المللی فضایی در مدار زمین باقی بماند. بر عرشه این ناو 3 کیهان‌نورد از 3 کشور مختلف دنیا حضور خواهند داشت؛ رامان راماننکو شهروند روسیه، تام مارشبورن تبعه آمریکا و کریس هدفیلد فضانورد کانادا.

رامان راماننکو، فرزند فضانورد با سابقه و رکورددار روسیه، یوری راماننکو و از نسل دوم کیهان‌نوردان به شمار می‌رود. این خلبان برجسته نیروی هوایی 15 سال پیش جهت آموزش برای ماموریت‌های فضایی فراخوانده شد. وی نخستین سفر فضایی‌اش را 4 سال بعد از آغاز تمرینات فضانوری انجام داد و 188 شبانه‌روز در فضا بود. تام مارشبورن، کیهان‌نورد 51 ساله ناسا سال 1388 سفری 16‌روزه با شاتل فضایی به مدار زمین داشت. کریس هدفیلد فضانورد کانادایی از همکار آمریکایی‌اش باسابقه‌تر است و طی 2 سفر در سال‌های 1373 و 1380 بیش از 20 شبانه‌روز در فضا بوده است.

اما آخرین سایوز سال 1391 موسوم به سایوز تی.ام.آ-08 ام به فرماندهی پاول وینوگردوف در حالی اواسط زمستان راهی مدار زمین می‌شود که الکساندر میسورکین شهروند روسیه، کریس کسیدی تبعه آمریکا وی را همراهی می‌کنند تا حدود 6 ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی همکاری داشته باشند.

پاول وینوگردوف، کیهان‌نوردی است که ماموریت فضایی در پرونده دارد. سفر اول او در مجتمع مداری میر حدود 198 شبانه‌روز طول کشید و پرواز دومش در ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز حدود 6 ماه ادامه داشت. در جریان همین سفر بود که او مجموعه‌ای از مینیاتور‌های استاد فرشچیان را به عنوان نخستین محموله ایرانی با خود به فضا برد.

الکساندر میسورکین، سرگرد نیروی هوایی روسیه که سال 1384 برای سفر به فضا انتخاب شد، نخستین پروازش را با همین ماموریت انجام خواهد داد. کریستوفر کسیدی فضانورد 41 ساله آمریکایی که 8 سال است به گروه کیهان‌نوردان ناسا پیوسته است، یک پرواز 16 روزه به فضا در پرونده خود دارد و حالا می‌رود تا 6 ماه زندگی در مدار زمین را تجربه کند.

محققان دانشگاه بریستول موفق به ساخت صابونی از نمک‌های پرآهن محلول در آب شده‌اند که در زمان قرار گرفتن در محلول به میدان مغناطیسی واکنش نشان می‌دهد.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ویژگی‌های مغناطیسی این صابون با نوترونها در موسسه لائو لانگوین برای نتیجه گرفتن از توده‌های ریز غنی از آن که در محلول آبکی قرار گرفته، به نمایش درآمدند.

تولید این ویژگی در یک صابون کاملا کاربردی می‌تواند نگرانی‌ها را در مورد استفاده از صابون در پاکسازی‌های نشت نفت کاهش داده و انقلابی در محصولات نظافتی صنعتی ایجاد کند.

دانشمندان از مدتها پیش به دنبال راهی برای کنترل صابونها یا همان سورفکتانت‌ها در زمان حضور در محلول برای افزایش قابلیت آنها در انحلال نفت در آب و حذف آنها از سیستم بوده‌اند.

تیم محققان دانشگاه بریستول پیش از این بر روی صابونهای حساس به نور، دی‌اکسید کربن یا تغییرات در پی‌اچ، دما یا فشار کار کرده‌اند. آخرین دستاورد آنها که در مجله Angewandte Chemie منتشر شده، اولین صابون جهان از لحاظ حساسیت به میدان مغناطیسی است.

سورفکتانت‌های مایع یونی که بیشتر از آب به همراه برخی مجموعه‌های فلز انتقالی مانند آهن متصل به هالیدهایی مانند برمین یا کلرین تشکیل شده‌اند، با مغناطیس قابل کنترل بوده اما دانشمندان همیشه بر این تصور بودند که مرکز فلزی آنها در محلول بسیار حالت مشتق داشته و از تعاملات طولانی‌مدت لازم برای فعالیت مغناطیسی جلوگیری می‌کند.

این محققان محصول خود را با حل کردن آهن در طیفی از مواد سورفکتانت بی‌اثر یودهای کلرید و برومید ساخته‌اند که در محصولات شست‌وشوی دهان و نرم‌کننده‌های لباس نیز وجود دارند. افزودن آهن موجب ایجاد مراکز فلزی در ذرات صابون می‌شود.

کاربردهای احتمالی سورفکتانت‌های مغناطیسی بسیار زیاد است. پاسخگویی آنها به محرکهای بیرونی به طیفهایی از ویژگیهایی مانند رسانایی الکتریکی آنها، نقطه ذوب، اندازه و شکل مصالح و چگونگی تغییر حل شدن آن در آب با یک کلید خاموش و روشن ساده مغناطیسی منجر می‌شود.

پیش از این، این عوامل که در اثرگذاری کاربری صابونها در تاسیسات صنعتی مهم هستند تنها با افزودن یک بار الکتریکی یا تغییر پی‌اچ، دما یا فشار سیستم قابل کنترل بودند.

این ویژگی همچنین در ساخت مواد پاک‌کننده آینده و تصفیه آب قابل استفاده است. همچنین افزودن این سورفکتانت و یک میدان مغناطیسی، کنترل دقیق قطرات مایع را در آزمایشات علمی آسانتر خواهد کرد.

دانشمندان دانشگاه تگزاس با پیشرفتی دیگر در زمینه تکمیل پوششهای نامرئی کننده توانستند جرمی بزرگ را به صورت سه بعدی نامرئی کنند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان دانشگاه تگزاس با ایجاد پوششی نامرئی کننده که می تواند جرمی بزرگ و سه بعدی را نامرئی سازد، قدمی بزرگ در زمینه استفاده از مواد منحرف کننده نور به جلو برداشته اند. این محققان توانسته اند استوانه ای 18 سانتیمتری را در طیف نوری ماکروویو نامرئی کنند.

این ابداع جدید برای افرادی که در انتظار ابداع ردایی نامرئی کننده مشابه آنچه در سری داستانهای هری پاتر توصیف شده، هستند چندان خوشایند نیست زیرا در برابر چشم انسان که تنها قادر به دیدن فرکانسهای بالاتری از نور است، این پوشش جدید هیچ جسمی را نامرئی نمی کند.

اما به گفته دانشمندان این آزمایش اثباتی مهم بر توانایی نامرئی سازی متامواد پلاسمونی خواهد بود. متامواد پلاسمونی ترکیبی از فلز و نارساناهای ترکیبی هستند که از ساختارهای نانویی ساخته شده اند که بسیار ریزتر از طول موج نوری هستند که با آنها برخورد می کند. در نتیجه زمانی که فوتونهای نوری با این مواد برخورد می کنند جریانی به وجود می آورند که منجر به پراکنده شدن نور می شود.

آزمایش جدید شامل ساخت پوسته ای از متامواد پلاسمونی و قرار دادن استوانه در میان آنها بود، سپس این ساختار در معرض ترکیبی از امواج ماکروویو قرار گرفت. این امواج به واسطه لایه ساخته شده از متامواد پراکنده شده و از بازتابش آنها به چشم بیننده جلوگیری شد.

به گفته محققان زمانی که میدانهای نوری پراکنده شده از سوی پوشش نامرئی کننده، و خود جرم با یکدیگر واکنش می دهند، یکدیگر را خنثی ساخته و نتیجه کلی آن نامرئی شدن تمامی زوایای جسم در دید بیننده خواهد بود. به این صورت هر جسمی را با هر شکلی که داشته باشد می توان نامرئی کرد.

این فرایند نامرئی سازی در فرکانس ماکروویو 3.1 گیگاهرتز بهترین نتیجه را در پی دارد. پیشرفت بزرگ در این سیستم جدید توانایی در نامرئی کردن جسمی بزرگ و سه بعدی بوده است، زیرا تا پیش از این محققان تنها توانسته بودند اجسام دو بعدی و یا جسمی سه بعدی و کوچک را نامرئی سازند.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، می توان این ابداع جدید را برای استفاده در نور مرئی نیز ارتقا داد که در این صورت اجسام نامرئی شده در این نور بسیار ریز خواهند شد. با این همه نامرئی کردن اجسام در نور ماکروویو خود از کارایی های ویژه و حیاتی برخوردار است که از مهمترین آن می توان به استتار تجهیزات نظامی از قبیل هواپیماها از دید رادارها اشاره کرد.

از دیگر کارایی های چنین ابزاری می تواند مسدود کردن نورهای مزاحم در میکروسکوپهای پیشرفته آزمایشگاهی باشد به این شکل دقت مطالعات میکروسکوپی به اندازه ای قابل توجه افزایش خواهد یافت.

بامداد شنبه 8 بهمن ماه پیش از طلوع خورشید ماه به نزدیکترین فاصله خود با خوشه ستاره ای کندوی عسل می رسد.

به گزارش خبرنگار مهر، بامداد روز شنبه 8 بهمن ماه پدیده مقارنه ماه با خوشه باز کندوس عسل رخ خواهد داد. در این پدیده ماه به نزدیکترین فاصله خود با این خوشه ستاره ای می رسد.

صورت فلکی سرطان یا خرچنگ در بین دو صورت فلکی "جوزا" و "ثور" قرار دارد. این صورت فلکی کم فروغ است و ستاره های آن از قدر (درخشندگی) 5.3 درخشان تر نیستند. اما در مرکز آن جرمی قابل دید با دوربین دوچشمی با نام خوشه ستاره ای کندوی عسل (M44) موجود است.
 
در تمام خوشه M44 تعداد 20 ستاره درخشنده تر از قدر 8 است و بقیه روشن تر از قدر 10 هستند. ستاره های این خوشه همانند دسته های زنبور عسل در کنار کندو دیده می شوند. ستاره های این خوشه در فاصله 520 سال نوری از زمین قرار دارند.
 
پدیده مقارنه 8 بهمن ماه پیش از طلوع خورشید در ساعت 5:20 دقیقه رخ خواهد داد. در این پدیده زاویه جدایی ماه با خوشه باز کندوی عسل 6.3 درجه خواهد بود.

خورشید در دوره پر فعالیت روزهای اخیر خود،‌ روز جمعه، یکی از قوی‌ترین و بزرگ‌ترین جرقه‌های خورشیدی سال جدید را از یک لکه خورشیدی به فضا پرتاب کرد

به گفته سازمان ملی اقیانوس و جوی آمریکا، این جرقه خورشیدی در طبقه انفجاری X1.7 رده‌بندی شده که جزء قوی‌ترین توفان‌های خورشیدی به شمار می‌روند.

چندین فضاپیما از جمله رصدخانه دینامیک خورشیدی و رصدخانه هلیوسفر خورشیدی ناسا به مشاهده این انفجار پرداختند که در ساعت 18:37 به وقت گرینویچ رخ داده است.

این توفان منجر به آزادسازی موجی از ذرات باردار موسوم به تخلیه توده تاجی شده که به گفته کارشناسان این بار به سوی زمین نیست.

به گزارش ایسنا، این جرقه از لکه خورشیدی 1402 که اخیرا فعال شده، خارج شده است. چندی پیش یک انفجار جداگانه از همین ناحیه منجر به ارسال ابری از ذرات باردار به مقصد زمین شد که قوی‌ترین توفان تابشی از سال 2003 تاکنون محسوب می‌شود.

خوشبختانه این توفان به سمت زمین نبوده و خطر خاصی امکانات ارتباطی زمین و شبکه برق را تهدید نمی‌کند. توفانهای گروه X می‌توانند منجر به بروز اختلالاتی در زیرساخت‌های ارتباطی شوند. طبق این طبقه‌بندی توفان‌های گروه M جزء انفجارهای متوسط و گروه C جزء توفان‌های ضعیف محسوب می‌شوند.

دوره‌های فعالیت خورشیدی 11 ساله بوده که اکنون در میانه دوره بیست‌وچهارم خود قرار گرفته و انتظار می‌رود در سال 2013 به اوج فعالیت خود برسد.

یک تیم بین‌المللی از دانشمندان به همراه برنده نوبل فیزیک سال 2010 موفق به ساخت غشاهای مبتنی بر گرافن شده‌اند که برای تقطیر الکل قابل استفاده هستند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «آندره گیم» که به همراه «کنستانتین نووسلوف» از دانشگاه «منچستر» موفق به کسب نوبل فیزیک 2010 برای کشف ماده گرافن شده است، با همکاری دیگر محققان دست به ساخت این غشا با استفاده از اکسید گرافن زده‌اند که قادر به توقف مسیر گازها و مایعات بسیار بوده، اما به آب اجازه عبور می‌دهد.

گرافن به گونه‌ای از کربن گفته می‌شود که در آن لایه مسطحی از اتم‌های کربن در یک چیدمان شانه عسلی دو بعدی قرار دارند.

به دلیل نازکی آن، این ماده کاملا شفاف است. از لحاظ رسانایی برق، کیفیت اجرایی این ماده مانند مس و رسانایی حرارتی آن مانند دیگر مواد شناخته شده است.

گیم و دیگران اکنون توانسته‌اند ورقه‌هایی از اکسید گرافن نازک بسازند که نتایج آن در مجله ساینس منتشر شده است.

این غشاها صدها بار از موی انسان باریکتر بوده اما از قدرت، انعطاف و کنترل خوبی برخوردار است.

زمانی که یک محفظه فلزی با این غشا پوشیده می‌شود، حتی حساس‌ترین تجهیزات نیز قادر به شناسایی هوا یا هر نوع گاز از جمله هلیوم نیستند.

این در حالیست که تنها آب قابلیت نفوذ در این ماده را دارد. مولکول‌های آب در میان غشاهای اکسید گرافن با چنان سرعتی تجزیه می‌شوند که سرعت بخار شدن مشابه باز و بسته شدن محفظه است.

به گفته دکتر «راهول نیر» از دانشگاه منچستر که سرپرستی این تحقیقات را برعهده دارد، چیدمان لایه‌های اکسید گرافن به گونه‌ای است که جای کافی برای قرار گرفتن یک ردیف مولکول آب وجود دارد؛ در صورتی که یک اتم یا مولکول دیگر قصد ورود داشته باشد، مویرگ‌های گرافن یا در اثر رطوبت پایین فشرده شده یا با مولکول‌های آب مسدود می‌شوند.

اگرچه هنوز کاربرد خاصی برای این ماده پیشنهاد نشده؛ اما پروفسور گیم، از کاربردهایی مانند تصفیه، تفکیک یا غشای مانع نام برده است.

در پژوهش دیگری که در مجله ساینس منتشر شده، تیم دیگری از محققان موفق به ساعت غشایی مبتنی بر کربن الماس مانند شده‌اند که به روغن اجازه عبور می‌دهد. از این ماده می‌توان برای تصفیه آلاینده‌های سمی از آب یا پالایش مواد شیمیایی صنعتی استفاده کرد.

شب گذشته در حدود ساعت 19:30 به وقت کشورمان سیارکی در ابعاد یک اتوبوس از فاصله 60 هزار کیلومتری زمین گذشت

سیارکی به قطر 11 متر جمعه شب در حدود ساعت 19:30 به وقت ایران از کنار زمین عبور کرد. این سیارک که با شناسه 2012 Bx34 نامگذاری شده است از فاصله "تنها" 60 هزار کیلومتری با سیاره ما دیدار کرد.

برای درک بهتر میزان نزدیکی این سیارک از زمین می‌توان گفت که فاصله 2012 Bx34 از ما در حدود دو برابر فاصله‌ای است که ماهواره‌های مخابراتی قرار گرفته‌اند. به دلیل ابعاد کوچک این سیارک رصد آن با تلسکوپ‌های زمینی بسیار دشوار بود.

به گزارش خبرگزاری مهر، ، عبور این سیارک باوجود ابعاد کوچک آن یک واقعه بزرگ به شمار می‌رود، چون به ندرت یک جرم آسمانی تا این حد به سیاره ما نزدیک می‌شود.

در حال حاضر رکورد نزدیک‌ترین عبور از کنار سیارک متعلق به سیارک 2005YU55 است که با قطر 400 متر در شب بین 8 و 9 نوامبر 2011 از فاصله حدود 324 هزار کیلومتری از زمین عبور کرد. این یکی از بزرگ‌ترین اجرام آسمانی است که در طول 200 سال گذشته از کنار زمین گذشته‌اند.

تلسکوپ 12متری اپکس (APEX) متعلق به رصدخانه جنوبی اروپا، کهکشان‌هایی را در فاصله 10 تا 12 میلیارد سال‌نوری از زمین به تصویر کشیده که شدیدترین فعالیت زایش ستارگان در ابتدای عالم در آن‌ها اتفاق افتاده بود.

به گزارش رصدخانه جنوبی اروپا، در این کهکشان‌ها که به شکل نقاطی سرخ‌رنگ مشخص شده‌اند، تولید سریع و گسترده ستارگان فقط یکصد میلیون سال طول کشید، اما همین فعالیت کوتاه‌مدت (البته در مقیاس کیهانی) موجب شد تعداد ستارگان در این کهکشان‌ها دوبرابر شود.

اخترشناسان به تازگی راز پایان یافتن ناگهانی این فعالیت‌های شدید زایش ستارگان را آشکار کرده‌اند. آن‌ها معتقدند ظهور ابرسیاه‌چاله‌های سنگین در مرکز این کهکشان‌ها عامل این اتفاق بود. جاذبه عظیم این ابرسیاه‌چاله‌ها موجب شد مقادیر انبوه از مواد خام پراکنده در کهکشان در این ابرسیاه‌چاله‌ها بلعیده شوند و علاوه بر آن، تابش‌های شدید ناشی از گردش مواد داغ به دور سیاه‌چاله باعث شد گازهای هیدروژن چگال که فروریزش گرانشی آنها باعث شکل‌گیری ستارگان می‌شود، پراکنده شوند.

به گفته اخترشناسان، این فرآیند موجب شد این کهکشان‌ها امروز به‌شکل کهکشان‌های پیر و بسیار سنگین دیده شوند. برای مشاهده عکس بزرگ، اینجا را کلیک کنید.

محققان در برخورد دهنده بزرگ هادرون در تلاشند به این سوال که آیا ضد ماده دارای نوعی ضد گرانش است یا نه پاسخی مناسب بیابند.

به گزارش خبرگزاری مهر، این پرسش که آیا بخش پنهان و متضاد ماده، یعنی ضد ماده دارای نوعی نیروی ضد گرانش است یا نه در آستانه پاسخ داده شدن قرار گرفته است.

ماده معمولی تمامی دیگر مواد را در جهان به سوی خود جذب می کند اما اینکه آیا ضد ماده نیز می تواند قدرت جاذبه یا حتی دافعه داشته باشد، هنوز مشخص نشده است. اکنون گروهی از محققان اعلام کرده اند برای یافتن پاسخ این پرسش جفتهای پایداری از الکترونها و ذرات ضد ماده آنها یعنی پوزیترونها را آماده کرده اند. پرتوی از این جفتها می تواند در یافتن پاسخی مناسب برای این پرسش قدیمی و حل معمای ضد گرانش به کار گرفته شود.

هر ذره ای در فیزیک دارای ضد ذره ای مرتبط با خود است که از تمامی جنبه هایی که دانشمندان آنها را مورد بررسی قرار داده اند، به آن ذره شباهت دارد، تنها تفاوت میان این دو ذره بارهای متضاد آنها است.

نظریه های کنونی نشان می دهد که در هنگام متولد شدن جهان، ماده و ضد ماده به اندازه ای مساوی خلق شده اند، با این همه زمانی که این دو با یکدیگر مواجه شده اند در انفجارهایی پرقدرت و کور کننده یکدیگر را نابود کرده اند.

پس از آن این سوال به جا ماند که چگونه در پی این فعل و انفعالات جهان به وجود آمد و چرا این جهان در تسلط کامل ماده است، نه ضد ماده؟ یکی از ویژگی هایی که ضد ماده ها را مجزا می سازد، رفتارهای گرانشی این ذرات است. بیشتر دانشمندان بر این باورند که ضد ماده به سوی ماده جذب خواهد شد.

تیمی از محققان در برخورد دهنده بزرگ هادرون نیز در تلاش اند تا با به دام انداختن اتمهای ضد ماده بر روی جنبه ای از این ذرات که هنوز اطمینانی از آنها به دست نیامده مطالعه کنند، به اعتقاد این گروه این احتمال وجود دارد که ضد ماده دافعه داشته باشد و شاید دچار "بالا افتادگی" شود.

این مطالعات می تواند در کشف پاسخ این سوال که چرا جهان پس از فعل و انفعالات ماده و ضد ماده در قالب پرتوی درخشان و قدرتمند از نور از بین نرفته است، تاثیرگذار باشد. این مطالعه همچنین می تواند توضیح دهد که چرا جهان هستی با سرعتی باورنکردنی در حال انبساط است.

آزمایش کردن این فرضیه امری غیر ممکن به نظر می آید، اما محققان دانشگاه کالیفرنیا ریورساید در حال نزدیکتر شدن به پاسخ این سوال هستند. این محققان جفتهای الکترون-پوزیترونی ایجاد کرده اند که در مدارهای پایداری به دور یکدیگر قرار دارند که نتیجه آن فرایندی به نام "پوزیترونیوم" است.

این جفتها به واسطه انباشته سازی محتاطانه انرژی و ایجاد حالتی به نام "ریدبرگ" در وضعیتی قرار دارند که نمی توانند با یکدیگر برخورد کرده و یکدیگر را نابود کنند.

این جفتها مشابه مسیرهای تست خودرو می توانند با دریافت انرژی بیشتر وارد مدارهای مختلفی از یکدیگر شوند و این اتمهای پوزیترونیومی ریدبرگ به چرخش خود ادامه می دهند تا به بالاترین سطح از انرژی برسند و این روند برای مدت زمانی نسبتا طولانی، یعنی سه میلیاردم ثانیه ادامه خواهد داشت.

بر اساس گزارش بی بی سی، محققان امیدوارند بتوانند مدت زمان این شیوه را به چند هزارم ثانیه افزایش دهند تا بتوانند پرتو جفتهای ماده-ضد ماده را برای کشف نیروی گرانش و یا بالا افتادن اتمهای ضد ماده مورد استفاده قرار دهند.

دانشمندان اروپایی طی پروژه‌ای در تلاشند تا به راهی برای حفاظت از زمین در برابر سنگهای عظیم فضایی در حال حرکت در کهکشان راه‌شیری دست یابند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پروژه «سپر نئو (NEOShield)» که توسط دانشمندان برلین طراحی و بودجه آن از سوی اتحادیه اروپا تامین می‌شود، قرار است در سه سال آینده به مرحله نهایی خود برسد.

برخی از نظریه‌های کنونی شامل دفع سنگهای عظیم فضایی توسط موشکها یا لوازم انفجاری یا استفاده از گرانش برای تغییر مسیر آنهاست.

روز جمعه گذشته، زمین شاهد عبور سیارک 11 متری 2012 BX34 از فاصله حدود 60 هزار کیلومتری زمین بود و قرار است در چند روز آینده با جسم سنگی بزرگتری به اندازه 400 برابر شهر لندن ملاقات کند.

البته به گفته دانشمندان، عبور این سیارک خطری را برای زمین در بر نخواهد داشت. با این حال با برآورد ناسا در مورد حضور بیش از هزار سیارک با اندازه بیش از یک کیلومتر و نزدیک به 20 هزار سیارک بیش از 100 متری در فضا، دانشمندان موسسه تحقیقات سیاره‌ای در تلاش برای شناسایی اقداماتی در جهت حفاظت از زمین هستند.

با بودجه مالی چهار میلیون یورویی کمیته اروپا و کمک مالی 1.8 میلیون یورویی از موسسات و شرکای علمی، مرکز هوافضای آلمان قصد دارد در سه سال آینده ماموریت‌هایی را با این هدف به آزمایش بگذارد.

پس از این دوره در صورت وجود کمک‌های بیشتر، ماموریت اصلی در سال 2020 آغاز خواهد شد.

در این دوره دانشمندان به دنبال ایده‌ها و شیوه‌هایی برای این ماموریت بوده که بسیاری از آنها تاکنون مطرح شده‌اند. برای مثال برنامه ضربه جنبشی شامل یک موشک عظیم برای منحرف کردن سیارک است.

نمونه دیگر یک تراکتور گرانشی است که در آن یک کاوشگر کوچک به نزدیکی سیارک رفته و از کشش گرانشی آن برای خروج آن از مسیر زمین استفاده می‌کند.

در این میان نظراتی برای مقابله با این اجسام توسط سلاح‌های هسته‌ای نیز وجود دارد که به گفته مقامات، در مراحل آخر قرار دارند.