در میان تلاش‌های مهندسان روسی و اروپایی، تکه‌هایی از فضاپیمای «فوبوس‌گرانت» روسیه که در اثر مشکل موتور اصلی برای هفته‌ها در مدار زمین گیر افتاده بود با جو زمین برخورد کرده و بر زمین فرود آمدند.

به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، تکه‌های جدا شده از این فضاپیما که ماموریت آن، نمونه‌برداری از قمر فوبوس سیاره مریخ بود به سرعت وارد جو زمین شده و توسط فرماندهی استراتژیک ایالات متحده در فهرست اجسام فضایی وارد شدند.

سقوط قطعات فضاپیماها و موشک‌ها در مدار پائین یک امر معمول است اما از آنجایی که که ارتفاع فضاپیمای فوبوس‌گرانت پس از سقوط دو قطعه کوچک تغییری نکرده، احتمالا این قطعات نقش آن چنان مهمی نداشته‌اند.

این در حالی است که اخبار خوشی برای این کاوشگر روسی در راه نبوده و به گفته تحلیلگران، فوبوس‌گرانت از کار افتاده است.

این فضاپیمای روسی، هشتم نوامبر(17 آبان) در یک ماموریت بلندپروازانه برای جمع‌آوری نمونه‌هایی از خاک فوبوس، بزرگترین قمر مریخ از مرکز فضایی بایکونور قزاقستان به فضا پرتاب شد اما موتور اصلی آن در مدار زمین عمل نکرده و فوبوس‌گرانت در مدار زمین گرفتار شد.

با وجود تلاش‌های بسیار، کنترلرهای ماموریت هنوز موفق به برقراری ارتباط با این پروژه 163 میلیون دلاری نشده‌اند.

اگر چه چندی پیش، سازمان فضایی اروپا موفق به شناسایی علائمی از این فضاپیما شد، اما پس از آن هیچ ارتباطی برقرار نشده است. در صورتی که این ارتباط برقرار نشود، این کاوشگر 14.6 تنی به صورت کنترل نشده در تاریخی بین ژانویه و فوریه با جو زمین برخورد خواهد کرد.

 
محققان موفق به کشف بزرگ‌ترین سیاهچاله‌هایی شدند که ابعاد آنها 10 میلیارد برابر بزرگ‌تر از خورشید است

گروهی از اخترشناسان در دانشگاه کالیفرنیا برکلی موفق به کشف دو سیاهچاله غول پیکر در خوشه‌ای از کهکشان‌های بیضی شکل شدند که در فاصله 300 میلیون سال نوری قرار گرفته‌اند، فاصله‌ای که در مقیاس‌های کیهانی بسیار نزدیک به شمار می‌رود. عظمت این سیاهچاله‌ها در مقایسه با کهکشان‌هایی که به آنها تعلق دارند بسیار زیاد است از این رو اخترشناسان به هیچ وجه انتظار مواجه شدن با چنین پدیده‌ای را نداشتند.

رکورددار سابق سیاهچاله‌ها، بزرگی 6 میلیارد خورشید بوده است. محققان بر این باورند که این سیاهچاله‌ها شاید بقایای اخترواره‌هایی باشند که جهان اولیه را از خود انباشته بودند، این سیاهچاله‌ها از نظر جرمی شبیه به اخترواره‌های جوان هستند و تا کنون توانسته‌اند خود را به خوبی پنهان سازند.

به گزارش خبرگزاری مهر، برای رصد این دو غول کیهانی، اخترشناسان علاوه بر تلسکوپ‌های زمینی از تلسکوپ فضایی هابل و ابررایانه‌های تگزاس نیز برای رصد ستاره‌های نزدیک به سیاهچاله‌ها و محاسبه سرعت‌های ستاره‌ای برای کشف این مناطق وسیع و نامرئی بهره بردند. سیاهچاله‌ها به اندازه‌ای متراکم هستند که هیچ چیز، حتی نور نیز نمی‌تواند از آن بگریزد.

بعضی از آنها به واسطه فروپاشی ستاره‌های عظیم به وجود می‌آیند با این همه هنوز منشاء این دو سیاهچاله عظیم مشخص نشده است و بزرگی بیش از اندازه آنها به این معنی است که از زمان شکل گیری، تا کنون رشد بسیار زیادی داشته‌اند. به اعتقاد دانشمندان این کشف می‌تواند نمایانگر شیوه‌های متفاوتی باشد که منجر به رشد سیاهچاله‌ها می‌شوند.

وزن یکی از سیاهچاله‌های کشف شده 9.7 میلیارد بیشتر از خورشید است در حالی که وزن دیگری که از زمین فاصله بیشتری دارد بالاتر از سیاهچاله اولی است. دانشمندان بر این باورند که در جهان سیاهچاله‌های بزرگ‌تری نیز وجود دارند اما سوال اینجاست که یک سیاهچاله تا چه اندازه می‌تواند بزرگ باشد؟

برای یافتن پاسخ این سئوال اخترشناسان در حال مطالعه بر روی بزرگ‌ترین سیاهچاله‌هایی هستند که تا کنون کشف شده‌اند و انتظار دارند تا دو سال آینده سیاهچاله‌های بزرگ‌تری را نیز رصد کنند.

تلسکوپ فضایی «اسپیتزر» موفق به کشف یک گونه جدید و عجیب کهکشانی شده که به رنگ قرمز هستند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزرای دانشجویان ایران(ایسنا)، این چهار کهکشان که در فاصله 13 میلیارد سال نوری از زمین قرار دارند، به دلیل پوشیده بودن در غبار و تاری حاصل از فاصله زیاد حتی برای تلسکوپ هابل نیز قابل شناسایی نبوده و محققان هنوز نتوانسته‌اند توجیهی برای رنگ قرمز آنها پیدا کنند.

تلسکوپ اسپیتزر به نور مادون قرمز حساس بوده و از این رو توانست این کهکشان‌ها را که از نوری 60 برابر درخشنده‌تر از نور قابل شناسایی توسط هابل برخوردارند، کشف کند.

براساس این پژوهش که در Astrophysical Journal منتشر شده، کهکشان‌ها به دلایل مختلف می‌توانند قرمز رنگ باشند. این امر ممکن است به دلیل غبار بیش از اندازه آنها، وجود ستارگان قدیمی و قرمز یا دور بودن آنها باشد که به دلیل انبساط جهانی، نور آنها در طول موج طولانی‌تر کشیده شده و رنگ‌های قرمزتر تولید کرده است. هر سه دلیل می‌تواند برای این کهکشانها قابل قبول باشد.

به عقیده ستاره‌شناسان با توجه به فاصله زیاد این کهکشان‌ها با زمین آنها تنها یک میلیارد سال پس از مهبانگ بوجود آمده‌اند.

محققان امیدوارند در گام بعدی بتوانند اندازی‌گیری دقیقی از میزان تغییر به قرمز کهکشانها داشته باشند که مستلزم ابزار قویتر مانند تلسکوپ بزرگ میلیمتری یا مجموعه عظیم میلیمتری آتاکاما است.

این دانشمندان همچنین به دنبال کشف نمونه‌های بیشتری از گونه‌های جدید کهکشان‌های شدیدا قرمز هستند.

 
دوقلوهای ویه جر ناسا که از زمان آغاز سفر پرماجرای‌شان به میان فضای بین سیاره‌ای چندین دهه می‌گذرد، اطلاعاتی جدید و بی سابقه را درباره کهکشان راه شیری در اختیار دانشمندان قرار داده‌اند

این دو فضاپیما نشانه‌هایی جدید از تشعشعات کهکشان راه شیری که دانشمندان تا کنون آنها را از جانب دیگر کهکشان‌ها مشاهده کرده بودند، در اختیار اخترشناسان قرار داده‌اند. این اطلاعات می‌توانند منجر به درک بهتر روند شکل گیری ستاره‌ها شده و اسراری که جوان‌ترین ستاره‌های جهان را احاطه کرده است آشکار سازد.

دو ویه جر در سال 1977 برای اکتشاف در میان سیاره‌های غول پیکر سامانه خورشیدی و مطالعه بر روی ذرات باردار خورشیدی پرتاب شدند اما فراتر از انتظارات ناسا عمل کرده و تا کنون به مسیر خود ادامه داده و به ارسال اطلاعات جدید مشغولند.

به گزارش خبرگزاری مهر، اکنون این دو فضاپیما اولین نشانه‌ها از نوعی بسیار حیاتی از تشعشعات فرابنفش از کهکشان راه شیری را ارائه کرده‌اند، پدیده‌ای که به خط لیمان-آلفا شهرت دارد. این پدیده درخشان‌ترین نوار هیدروژنی درون کهکشان به شمار می‌رود. مطالعه بر روی این پدیده می‌تواند دیدگاه‌های بسیاری را درباره پدیده‌های کیهانی از قبیل شکل گیری ستاره‌ها، محیط‌های باردار الکتریکی که اتمسفر سیاره‌های جوان در آن شکل می‌گیرند و گازهای متشنج در فضای بین ستاره‌ای را در ذهن اخترشناسان زنده کند.

اخترشناسان نوار لیمان-آلفا را در دیگر کهکشان‌ها مشاهده کرده بوده و از آن برای بررسی تاریخ اولیه جهان هستی استفاده کرده بودند. اما نوار لیمان-آلفای کهکشان راه شیری به دلیل نور کور کننده خورشید هرگز دیده نشده بود. اکنون ویه جرها به اندازه‌ای از پارازیت‌های فرابنفشی خورشیدی دور شده‌اند که می‌توانند منظره‌ای واضح از پرتوهای لیمان-آلفای راه شیری را در برابر دیدگانشان داشته باشند.

به گفته اخترشناسان، این پرتوهایی که به تازگی ردیابی شده‌اند موقعیت متولد شدن ستاره‌های داغ جوان را نشان می‌دهند، به این شکل آگاهی از میزان تشعشعات لیمان-آلفا از کهکشان راه شیری می‌تواند نشاندهنده میزان متولد شدن ستاره‌های جدید باشد. یکی از اهداف اصلی در این مطالعه ردیابی اولین ظهور ستاره‌ها در جهان نوپا است.

با وجود اینکه ویه جرها در حال حاضر بهترین دیدگاه را از تشعشعات کهکشان راه شیری به دست آورده‌اند، اما این دو فضاپیما به واسطه کم بودن سوخت توانایی رصد این تشعشعات را به تدریج از دست خواهند داد. در حال حاضر طیف سنج فرابنفش ویه جر 2 برای صرفه جویی در سوخت خاموش شده و به زودی همین دستگاه در ویه جر 1 نیز غیر فعال خواهد شد.

تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا که جهان را در نور فروسرخ می‌بیند، ساختار مارپیچی کهکشان M83 را که به فرفره جنوبی مشهور است، به تصویر کشیده که احتمالا شبیه به منظره‌ کهکشان راه‌شیری (از بیرون) است.

بازوهای مارپیچی تحت تاثیر نیروی گرانش و به همان ترتیبی پدید آمده‌اند که وقتی خمیری را هم می‌زنید، طرحی مارپیچی در سطح آن تشکیل می‌شود. در این بازوها، رگه‌های غبار پراکنده است و نقاط سفید-قرمزی که در جای‌جای آن‌ها دیده می‌شود، مربوط به نواحی فعال در تشکیل ستارگان جدید است. فاصه این کهکشان از زمین 15میلیون سال‌نوری و سرعت دور شدنش از ما 337 کیلومتر بر ثانیه است.

محققان موفق به کشف سیاره‌ای در خارج از منظومه شمسی شده‌اند که به عنوان خانه دوم احتمالی بشریت شناسایی شده است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، سیاره کپلر 22b که توسط تلسکوپ کپلر ناسا کشف شده، در فاصله 600 سال نوری از زمین واقع شده است.

این سیاره که در منطقه قابل سکونت فضا قرار گرفته از زمین و آب و همچنین دمای نزدیک به زمین در حدود 22 درجه سلسیوس برخوردار است.

کپلر 22b در حدود 2.4 برابر زمین بوده و از مدار کوچکتری به اندازه 290 روز برخوردار است.

در حال حاضر سه سیاره فراخورشیدی در خارج از منظومه شمسی قرار دارند که به باور ستاره‌شناسان از پتانسیل لازم برای حیات برخوردارند.

در ماه مه، ستاره‌شناسان فرانسوی موفق به کشف سیاره گلیزه 581d در فاصله 20 سال نوری از زمین شدند. جرم این سیاره در حدود شش برابر زمین بوده و در یک منظومه حداقل شش سیاره‌یی قرار گرفته است.

در ماه اوت نیز یک تیم سوئیسی موفق به کشف یک سیاره دیگر در فاصله 36 سال نوری با نام HD 85512b شدند که به نظر از پتانسیل لازم برای حیات برخوردار است. این سیاره در صورت‌فلکی بادبان قرار گرفته و جرم آن حدود 3.6 برابر زمین است.

< id="player_api" width="100%" height="100%" data="http://www.jamnews.ir/s/flowplayer-3.2.7.swf" type="application/x-shockwave-flash"> <>//

به گزارش سرویس علمی فناوری جام نیوز به نقل از سایت Nano در تاریخ 26 نوامبر 2011 (5 آذر)، یک گروه تحقیقات ژاپنی موفق به ارائه روشی شده‌ است که با آن می‌توان نانولوله‌ای دارای دو بخش تولید کرد به‌طوری که هر قطعه دارای خواص نیمه‌هادی مجزا است. این گروه تحقیقاتی در مقاله‌ای تحت عنوانSupramolecular Linear Heterojunction Composed of Graphite-Like Semiconducting Nanotubular Segments که درنشریه Science به چاپ رساندند، نشان دادند که چگونه نانولوله‌های منحصر به‌فرد به یکدیگر متصل ‌می‌شوند.
به‌محض این که یک رشته نانولوله کربنی با مشخصات مورد نظر تهیه شده، رشته دیگری با مشخصات دیگری در انتهای رشته قبلی رشد داده می‌شود. برای اتصال دو رشته نانولوله کربنی محققان از ترکیبات فلوردار استفاده کردند. نتیجه کار نانولوله کربنی شد که دارای دو بخش با خواص الکترونیکی متفاوت است. محصولی که در این پروژه به‌دست آمد دارای دو بخش بود که بخش اول از مواد نیمه‌هادی نوعی p ( که دارای تعداد کمی الکترون است) و بخش دوم از مواد نیمه‌هادی نوع N ( دارای تعداد زیادی الکترون می‌باشد) است.

از این نانولوله‌ها می‌توان در پیل‌های خورشیدی استفاده کرد و با این کار حرکت حفره‌ها را در بخش حفره-الکترون افزایش داد. با استفاده از این نانولوله‌ها می‌توان دو بخش نوع N و p را به‌خوبی از هم جدا کرد. در واقع اگر قسمت جداکننده این نانولوله کربنی به‌خوبی عمل کند آنگاه جداسازی الکترون- حفره به خوبی انجام می‌شود و دیگر اتلاف الکترون و حفره رخ نمی‌دهد. این فناوری جدیدی می‌تواند جایگزین فناوری رایج مورد استفاده در پیل‌های خورشیدی و فناوری‌های دیگر شود.
این نانولوله‌ها می‌توانند عمر حاملین بار را افزایش دهند و همچنین این امکان را فراهم می‌اورد که بتوان حاملین را با اشکال مختلف تولید کرد. با این کار محدوه کاربرد این قطعات افزایش می‌یابد.
چالش بعدی در این مسیر آن است که روشی ارائه شود که با آن بتوان نانولوله‌ها را به‌صورت عمودی رشد داد به‌طوری که تمام این فرآیند استاندارد شود و همچنین بتوان آن را صنعتی کرد. اگر این مهم اتفاق بیافتد آنگاه از این نانولوله‌ها می‌توان در تمام دستگاه‌های جدید استفاده کرد به‌طوری که از ترانزیستورهای کارا تا لیزر و پیل خورشیدی از این فناوری بهره‌مند می‌شوند.

< id="player_api" width="100%" height="100%" data="http://www.jamnews.ir/s/flowplayer-3.2.7.swf" type="application/x-shockwave-flash"> <>//

به گزارش سرویس علمی فناوری جام نیوز به نقل از سایت ستاد فناوری نانو در تاریخ 16 نوامبر 2011 (25 آبان)، در این حافظه از نوارهای سیلیکونی استفاده شده است که با لیزر می‌توان آنها را خم یا ایستاده نگه داشت. حالت خم و ایستاده به‌ صورت صفر و یک قلمداد می‌شوند.
در مقاله‌ای که تیم تحقیقاتی هانگ نانگ در نشریه Nature Nanotechnology به چاپ رسانده است، نشان دادند که چگونه می‌توان از یک لیزر برای برانگیختن رشته نازکی از سیلیکون جامد استفاده کرد به‌طوری که خواص خمش سیلیکون بعد از خاموش شدن لیزر تثبیت می شود.
برای ساخت این سوئیچ جدید، محققان از یک سیلیکون روی ویفر عایق استفاده کردند. آنها این سیلیکون را به صورت موج‌بر درآورده و به‌عنوان حفره نوری از آن استفاده کردند. سپس بخشی از قسمت زیرین ویفر را زدوده تا چیزی شبیه یک پل سیلیکونی روی حفره ایجاد کنند. از آنجایی که فشار وارده به‌دلیل فرآیندی که روی ویفر سیلیکونی انجام ‌شده، این نوار یا پل به سمت بالا خم شده، همانند خلال دندانی در می‌آید که میان دو انگشت کمی فشرده شده است. این گروه تحقیقاتی لیزر را روشن کرده و آن را به حفره می‌تابانند، این کار موجب می‌شود که نوار یا پل سیلیکونی به ارتعاش در آید. تا زمانی که لیزر تابیده می شود این نوسان ادامه خواهد داشت و نوارها به‌صورت خم شده یا ایستاده در می‌آیند. با خاموش شدن لیزر، نوارها در یکی از حالت خم شده یا ایستاده باقی می‌ماند که اساس کار سوئیچ است.
متاسفانه در حال حالت نمی‌توان به‌طور دقیق حالت ایستاده یا خم شده را پیش بینی کرد بنابراین این سیستم استفاده زیادی ندارد. برای ساخت سوئیچ، محققان از یک لیزر با فرکانس پایین استفاده کردند که با تنظیم فرکانس اعمالی آن می‌توان نقطه‌ای که خم شدن انجام می شود را تحت کنترل در آورد.
برای خواندن این نوارهای ایستاده یا خمیده، از تابش لیزر کم انرژی استفاده می‌شود، این لیزر به‌قدری انرژی ندارد که موجب تغییر وضعیت نوارها شود. با اندازه گیری ضریب شکست لیزر تابیده شده به حفره می‌توان فرآیند خواندن را انجام داد. در نهایت می‌توان این سوئیچ را در دمای اتاق کنترل کرد بدون این که نیاز به جریان الکتریسته جهت نگه داشتن موقعیت آنها باشد. مشکل این سیستم آن است که انرژی زیادی برای استفاده از این حافظه‌ها نسبت به حافظه‌ها رایج است که موجب می‌شود هزینه آن بالا رود. با غلبه بر این مشکل، این سیستم می‌تواند روزی به تجاری سازی برسد.

< id="player_api" width="100%" height="100%" data="http://www.jamnews.ir/s/flowplayer-3.2.7.swf" type="application/x-shockwave-flash"> <>//

به گزارش سرویس علمی فناوری جام نیوز به نقل از سایت ستاد فناوری نانو در تاریخ 16 نوامبر 2011 (25 آبان)، در این حافظه از نوارهای سیلیکونی استفاده شده است که با لیزر می‌توان آنها را خم یا ایستاده نگه داشت. حالت خم و ایستاده به‌ صورت صفر و یک قلمداد می‌شوند.
در مقاله‌ای که تیم تحقیقاتی هانگ نانگ در نشریه Nature Nanotechnology به چاپ رسانده است، نشان دادند که چگونه می‌توان از یک لیزر برای برانگیختن رشته نازکی از سیلیکون جامد استفاده کرد به‌طوری که خواص خمش سیلیکون بعد از خاموش شدن لیزر تثبیت می شود.
برای ساخت این سوئیچ جدید، محققان از یک سیلیکون روی ویفر عایق استفاده کردند. آنها این سیلیکون را به صورت موج‌بر درآورده و به‌عنوان حفره نوری از آن استفاده کردند. سپس بخشی از قسمت زیرین ویفر را زدوده تا چیزی شبیه یک پل سیلیکونی روی حفره ایجاد کنند. از آنجایی که فشار وارده به‌دلیل فرآیندی که روی ویفر سیلیکونی انجام ‌شده، این نوار یا پل به سمت بالا خم شده، همانند خلال دندانی در می‌آید که میان دو انگشت کمی فشرده شده است. این گروه تحقیقاتی لیزر را روشن کرده و آن را به حفره می‌تابانند، این کار موجب می‌شود که نوار یا پل سیلیکونی به ارتعاش در آید. تا زمانی که لیزر تابیده می شود این نوسان ادامه خواهد داشت و نوارها به‌صورت خم شده یا ایستاده در می‌آیند. با خاموش شدن لیزر، نوارها در یکی از حالت خم شده یا ایستاده باقی می‌ماند که اساس کار سوئیچ است.
متاسفانه در حال حالت نمی‌توان به‌طور دقیق حالت ایستاده یا خم شده را پیش بینی کرد بنابراین این سیستم استفاده زیادی ندارد. برای ساخت سوئیچ، محققان از یک لیزر با فرکانس پایین استفاده کردند که با تنظیم فرکانس اعمالی آن می‌توان نقطه‌ای که خم شدن انجام می شود را تحت کنترل در آورد.
برای خواندن این نوارهای ایستاده یا خمیده، از تابش لیزر کم انرژی استفاده می‌شود، این لیزر به‌قدری انرژی ندارد که موجب تغییر وضعیت نوارها شود. با اندازه گیری ضریب شکست لیزر تابیده شده به حفره می‌توان فرآیند خواندن را انجام داد. در نهایت می‌توان این سوئیچ را در دمای اتاق کنترل کرد بدون این که نیاز به جریان الکتریسته جهت نگه داشتن موقعیت آنها باشد. مشکل این سیستم آن است که انرژی زیادی برای استفاده از این حافظه‌ها نسبت به حافظه‌ها رایج است که موجب می‌شود هزینه آن بالا رود. با غلبه بر این مشکل، این سیستم می‌تواند روزی به تجاری سازی برسد.