در این تصویر که در ژوئن 1857 میلادی / خرداد 1236 شمسی گرفته شده، جان استینر هوانورد را می‌بینید که بالن هوای گرم خود را در اِری، پنسیلوانیا آماده پرواز می‌کند. این قدیمی‌ترین تصویر تاریخ هوانوردی است.

محققان آمریکایی دریافتند که طول نانولوله‌های کربنی و همچنین ناخالصی‌های موجود در آنها می‌تواند روی تابش فلورسانس آنها تاثیرگذار باشد. نتایج کار آنها نشان داد که نانولوله‌های بلندتر دارای تابش بیشتری هستند.

 نتایج کار محققان در دانشگاه رایس نشان می‌دهد که چگونه خواص فلورسانس نوع ویژه‌ای از نانولوله‌ها تحت تاثیر طول آنها و ناخالصی‌های موجود در این مواد است. وایسمن از محققان این پروژه می‌گوید این ویژگی‌ها می‌تواند برای تصویربرداری پزشکی و مصارف صنعتی بسیار مهم باشد. نتایج این تحقیق در نشریه  ACS Nano به چاپ رسیده است. این گروه تحقیقاتی در این مقاله نشان دادند که چگونه طول و ناخالصی موجود در نانولوله‌های منفرد می‌تواند روی خواص فلورسانس نانولوله‌های منفرد تاثیرگذار باشد. در این کار، نور منتشر شده دارای طول موج نزدیک به قرمز است.


نتایج این تحقیق نشان داد که نانولوله‌های بزرگتر دارای شدت تابش بیشتری هستند. ماکزیمم شدت تابش در نانولوله‌ها نسبت مستقیمی با طول آنها دارد، این مسئله نشان می‌دهد که شدت تابش با ناخالصی رابطه‌ای ندارد. اما از سوی دیگر شدت تابش در نانولوله‌هایی که هم اندازه بودند با یکدیگر متفاوت بود که این موضوع می‌توانست به آسیب‌های ساختاری نانولوله‌ها یا واکنش شیمیایی که طی آن اتم‌ها به سطح می‌چسبند، مربوط باشد.

نتایج این تحقیق برای اولین بار در اواخر سال قبل به چاپ رسید که نویسندگان آن تونیا لیو چروکوری و دیمیتری  سیبولسکی، از دانشجویان گروه وایسمن، بودند. در این مقاله چروکوری به بررسی 400 نانولوله منفرد که دارای ساختار ویژه‌ای به نام (10.2) بودند، پرداخت. وایسمن درباره چروکوری می‌گوید کار او قابل ستایش است زیرا توانسته تعداد بسیار زیادی محاسبه را با دقت بالا انجام دهد.

این گروه تحقیقاتی با استفاده از فیلترینگ طیف‌ها موفق شده است نوع جدیدی از نانولوله را مشاهده کند. وایسمن می‌گوید ما از طیف سنجی برای بررسی نمونه پلی دیسپرس حاوی ساختارهای مختلف استفاده کردیم که تنها یکی از این ساختارها نانولوله (10.2) بود. اما همین یک نوع نیز دارای طول‌های متفاوتی بود. وایسمن می‌افزاید در این تحقیق ما یک یا دو نانولوله را در نمونه‌ای رقیق شده ایزوله کرده و طول آنها را با آنالیز ویدئویی مشخص نمودیم. با این نوار ویدئویی می‌توان ماکزیمم درخشندگی نانولوله‌ها را نیز تعیین کرد. درخشندگی نانولوله‌ها کاملا متفاوت بوده و تنها 20 درصد از آنها دارای مقدار درخشندگی بودند که ما انتظار داشتیم. ما می‌خواستیم بدانیم که چگونه روش رشد می‌تواند روی این درخشندگی تاثیرگذار باشد.

تیمی از دانشمندان با استفاده از شیوه جدید پژواک نوری، موفق به ثبت نوری از یک انفجار فضایی شده‌اند که در اواسط دهه 1800 روی زمین مشاهده شده است.

دانشمندان مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی توانسته‌اند پژواک‌های یک موج شوک نور را که از ابرهای فضایی منعکس شده، ثبت کنند تا انسان امروزی بتواند مانند افراد حاضر در 170 سال قبل این لحظه را شاهد باشد.

شیوه پزشکی قانونی فضایی به گشایش اسرار یک رویداد ستاره‌ای موسوم به «انفجار عظیم» در قرن نوزدهم کمک کرده که در آن ستاره «اتا کارینا» ناگهان به دومین جسم درخشان در فضا تبدیل شده بود.

ستاره «اتا کارینا» که یکی از عظیم‌ترین ستارگان موجود در کهکشان راه شیری بوده، در قرن 19 میلادی به طور غیرمنتظره‌ای با افزایش درخشش روبه‌رو شد. برای 10 سال در اواسط دهه 1800 این ستاره، دومین جسم درخشان آسمان دیده می‌شد.

این دانشمندان با استفاده از تصاویر «اتا کارینا» به بررسی پژواک‌های نوری انفجار عظیم پرداخته و دریافتند که نور این انفجار در غبار بین سیاره‌ای با فاصله ده‌ها سال نوری از این ستاره منعکس یا پژواک داده شده است.

این ده‌ها سال نوری اضافی بدین معنی است که نور این انفجار به جای قرن نوزدهم در حقیقت اکنون به زمین رسیده است.

«اتا کارینا» یک متغیر آبی درخشان است، بدین معنی که از دوره‌های چشمک زن در پی دوره‌های درخشش برخوردار است. «انفجار عظیم» یک رویداد شدید و منحصربه‌فرد بوده که در آن، ستاره «اتا کارینا» با جرمی 100 برابر خورشید، باعث سوختن میزانی به اندازه چندین خورشید در یک انفجار بزرگ شده است.

دانشمندان ابتدا بر این تصور بودند که بادهای ستاره‌ای یا همان گازهای منتشر شده از یک ستاره دیگر، باعث افزایش این انفجار شده است؛ اما رصدهای دقیق‌تر نور از لحظه انفجار نشان‌دهنده نادرست بودن این باور بود.

محققان سپس با استفاده از تلسکوپ‌های دقیق‌تر شیلی، توانستند طیف‌های پژواک‌های نور را به دست آورند که آنها را قادر به تجزیه دقیق‌تر نور به اجزای آن می‌سازد.

این رصدها به ارائه اطلاعات مهم در مورد ترکیبات شیمیایی، دما و شتاب مواد منتشر شده در زمان انفجار عظیم قرن نوزدهم میلادی می‌پردازند.

ماهواره‌های ناسا به تازگی گردبادی عظیم را بر روی سطح خورشید رصد کرده‌اند، گردبادی که به یکی از شگفتی‌های سامانه خورشیدی تبدیل شده و ابعادی برابر زمین دارد.

به گزارش خبرگزاری مهر، رصدخانه دینامیک خورشیدی، ماهواره‌ای که نظاره‌گر فعالیت‌های خورشید است مجموعه‌ای از تصاویر را از شعله‌های خورشیدی در ماه‌های گذشته ثبت و به زمین ارسال کرده است.

تصاویر ویدیویی جدید این رصدخانه فضایی نشان دهنده حرکت نوسانی پلاسمایی تیره‌تر و سردتر از حد معمول بالای سطح خورشید است که وسعتی عظیم دارد.

به گفته "تری کوچرا" از مقامات پروژه "سوهو" و فیزیکدان خورشیدی در مرکز گودارد ناسا این گردباد عظیم می‌تواند ابعادی مشابه با سیاره زمین داشته باشد که با سرعتی برابر 480 هزار کیلومتر بر ساعت در حال وزش است.

وی می‌گوید حرارت در این گردباد برابر 15 هزار درجه فارنهایت است که نسبت به حرارت دو میلیون درجه‌ای دیگر بخش‌های خورشید بسیار سرد به شمار می‌رود.

چنین گردبادهایی چندین دهه پیش شناسایی شده‌اند و فضاپیمای "سوهو" آژانس فضایی اروپا در سال 1996 شواهدی از وجود آنها را به ویژه در قطب‌های شمال و جنوب خورشید به ثبت رسانده است. با وجود اینکه این گردبادهای خورشیدی از نظر ظاهری به گردبادهای زمینی شباهت دارند، به شکلی کاملا متفاوت و بر اثر نیروی مغناطیسی و نه تحت تاثیر فشار و نوسان‌های حرارتی به وجود می‌آیند.

این توفان عظیم به واسطه نیروهای مغناطیسی به وجود آمده است که ذرات مغناطیسی بر روی خورشید را به سمت جلو و عقب هدایت کرده و توده‌ای چرخنده از پلاسما که خطوط میدان مغناطیسی را دنبال می‌کنند، به وجود آورده است. به گفته کوچرا وسعت بخش طولانی و روبان مانند این گردباد می‌تواند به صدها یا هزاران کیلومتر نیز برسد.

تا پیش از آغاز فعالیت رصدخانه دینامیک خورشیدی، ثبت چنین تصاویری ممکن نبوده است اما اکنون با کمک دوربین‌های متعدد این رصدخانه امکان عکاسی از پدیده‌های خورشیدی در طول موج‌ها و فرکانس‌های مختلف به وجود آمده است.

تیمی از محققان با همکاری دانشگاه فنی ماساچوست برای اولین بار موفق به شناسایی عنصر تلوریوم در سه ستاره با قدمت نزدیک به 12 میلیارد سال شده‌اند.

کشف این عنصر نادر در ستارگان از نظریه منشأگیری تلوریوم و دیگر عناصر سنگین از یک گونه بسیار نادر ابرنواختر در فرایند سریع همجوشی هسته‌ای حمایت می‌کند.

حدود 13.7 میلیارد سال قبل، جهان تنها از هیدروژن، هلیوم و رگه‌هایی از یتیوم ساخته شده بود و تنها در 300 میلیون سال بعد بود که ستارگان اولیه به وجود آمدند. ورود این اجسام منجر به تولید عناصر شیمیایی جدید در جهان شده و از آن پس در پی انفجار ابرنواخترها میزان کربن، اکسیژن، ‌آهن و دیگر 94 عناصر طبیعی افزایش یافته است.

محققان با استفاده از داده‌های طیف‌سنج هابل که نور را از ستاره جدا می‌کند، به بررسی ترکیب شیمیایی سه ستاره درخشان در فاصله چند هزار سال نوری پرداختند. در صورت وجود عنصری در یک ستاره،‌ اتمهای آن به جذب نور ستاره در طول موجهای خاص می‌پردازند. این دانشمندان در مشاهدات خود موفق به شناسایی نشانه‌هایی در طیف فرابنفش شدند که با میزان جذب نور طبیعی تلوریوم منطبق است.

کشف صورت گرفته بدین معنی است که این عنصر سنگین در حدود 12 میلیارد سال قبل ایجاد شده است. همچنین میزان دیگر عناصر سنگین از جمله باریم و استرونتیوم نیز در هر سه ستاره به یک اندازه وجود داشت.

این امر احتمال درست بودن نظریه منشأ ابرنواختری این عناصر را در زمین افزایش می‌دهد. طبق پش‌بینی‌های نظری، عناصر سنگین‌تر از آهن احتمالا به عنوان بخشی از هسته تخریب شده یک ابرنواختر به وجود آمده‌اند که در آن هسته اتمی با میزان زیادی از نوترونها در یک فرایند همجوشی هسته‌ای با هم برخورد می‌کنند.

ستاره‌شناسان و فیزیکدانان اتمی برای شناسایی تاریخ کیهانی عناصر در 50 سال گذشته به مدلسازی این فرایند سریع پرداخته‌اند. در این اکتشاف، میزان عناصر موجود در ستاره‌ها با نمونه‌های پیش‌بینی شده در این نظریه منطبق بودند.

اکنون این دانشمندان در حال بررسی برای امکان وجود دیگر عناصر سنگین از جمله سلنیوم در فضا هستند.

در پی برگزاری موفق اولین کارگاه عکاسی نجومی توآن تبریز در اسفند 89 و استقبال خوب علاقه مندان به نجوم و عکاسی از این کارگاه، انجمن نجوم آیاز قصد دارد تا دومین کارگاه آموزشی و نمایشگاه توآن را این بار با تدریس جناب آقای اشین دانیلی ذکریان عضو پروژه بین المللی جهان در شب (TWAN) برگزار کند.

مهدی آجیلی دبیر برگزاری کارگاه ، برنامه های آموزشی این کارگاه را در ادامه کارگاه سال پیش خواند و در اشاره به جزئیات این برنامه اعلام کرد، کارگاه یک روزه آموزش عکاسی از آسمان شب با تدریس دومین عضو ایرانی پروژه بین المللی توآن ، آقای اشین دانیلی ذکریان روز جمعه ، 19 اسفند ماه 90 در مجتمع فرهنگی سینمایی 22 بهمن برگزار خواهد شد. آجیلی همچنین افزود چهار جلسه آموزشی این کارگاه قبل و بعد از ظهر روز جمعه تشکیل خواهد شد و در قسمت پایانی، مراسم افتتاحیه نمایشگاه عکس “جهان در شب” با حضور آقای ذکریان و جمعی از مسئولین انجام خواهد شد. این نمایشگاه به مدت یک هفته در محل مجتمع فرهنگی سینمایی 22 بهمن تبریز دایر خواهد بود.

وی از تمامی علاقه مندان برای شرکت در این کارگاه خواست جهت ثبت نام تا 16 اسفند ماه به یکی از دفاتر در نظر گرفته شده مراجعه فرمایند. علاقه مندان از سایر شهرها برای شرکت در کارگاه، با سایت انجمن آیاز (www.ayazastro.com) تماس گرفته و یا مستقیما با مسئول ثبت نام کارگاه تماس حاصل کنند. (09359729912 قاضی طباطبایی)

این کارگاه با مشارکت سازمان فرهنگی هنری شهرداری تبریز و با همکاری انجمن سینمای جوانان ایران و پژوهشسرای آذربایجان با هدف ارتقای سطح معلومات علاقه مندان به عکاسی از آسمان شب برگزار می شود.

در این کارگاه به موضوعات مختلفی از عکاسی نجومی همچون حرکت آسمان و ارتباط آن با عکاسی، عکاسی سیاه و سفید، ویرایش عکس ها و همچنین عکاسی رودوشی تلسکوپ پرداخته خواهد شد.

اخترشناسان وجود طبقه تازه ای از سیارات را تایید کرده اند: یک کره آبی با اتمسفری غلیظ و بخارآلود.

سیاره فراخورشیدی "جی جِی 1214 بی" (GJ 1214b) یک به اصطلاح "ابرزمین" است - بزرگتر از سیاره ما اما کوچکتر از غول های گازی مثل مشتری.

اکنون به نظر می رسد رصدهای انجام شده با تلسکوپ فضایی هابل مؤید این مساله باشد که کسر بزرگی از این سیاره از آب تشکیل شده.

دمای بالای سیاره حکایت از احتمال وجود مواد عجیبی در آن دارد.

زاکوری برتا از مرکز اخترفیزیک اسمیتسونین در دانشگاه هاروارد می گوید: "جی جِی 1214 بی شبیه به هیچ یک از سیارات دیگری که می شناسیم نیست."

این سیاره در سال 2009 توسط تلسکوپ های زمینی کشف شد. قطر آن تقریبا 2.7 برابر زمین است، اما وزن آن 7 برابر است. این سیاره در فاصله ای خیلی کم یعنی دو میلیون کیلومتری از ستاره مرکزی - از نوع کوتوله سرخ - می گردد و بنابراین دمای آن احتمالا به 200 درجه سانتیگراد می رسد.

منجمان در سال 2010 اندازه گیری های انجام شده به روی اتمسفر آن را منتشر کردند. آن اندازه گیری ها حاکی از این بود که اتمسفر سیاره احتمالا از بخار آب تشکیل شده، اما یک احتمال دیگر وجود دارد - اینکه سیاره پوشیده از غبار است، از نوعی که تایتان، قمر کیوان، را پوشانده.

یخ داغ

آقای برتا و همکارانش از دوربین زاویه باز هابل برای مطالعه این سیاره به هنگام عبور آن از برابر ستاره استفاده کردند. در زمان چنین گذرهایی نور ستاره از اتمسفر سیاره می گذرد و سرنخ هایی از ترکیب گازهای آن به دست می دهد.

محققان گفتند که نتایج همخوانی بیشتری با وجود اتمسفری غلیظ متشکل از بخار آب دارد تا اتمسفری غبارآلود.

محاسبات به روی چگالی سیاره همچنین حاکیست که "جی جِی 1214 بی" آب بیشتری از زمین دارد. این بدان معنی است که ساختار درونی این کره خیلی متفاوت از زمین است.

دکتر برتا گفت: "دمای بالا و فشارها باعث تشکیل مواد عجیبی مانند "یخ داغ" یا "آب ابرمایع" می شود، موادی که با تجارب روزمره ما کاملا غریب است."

فاصله کم این سیاره از زمین آن را به نامزد خوبی برای مطالعات بیشتر با تلسکوپ جیمز وب که قرار است تا پایان دهه جاری به فضا پرتاب شود بدل می کند.