پژوهشگران آمریکایی می‌گویند: موفق به کشف حجمی از آب در قمر سیاره مشتری موسوم به (اروپا) شده‌اند که به اندازه دریاچه‌های بزرگ آمریکای شمالی است که در درون پوششی از یخ گرفتار شده است.


دانشمندان دانشگاه تگزاس عقیده دارند که این یافته می‌تواند کشفی بزرگ در مسیر وجود حیات در ماوراء زمین باشد.

این دریاچه می‌تواند منشا حیات باشد و از سوی دیگر احتمال وجود تعداد زیادی از آن بر روی (اروپا) توجه دانشمندان را به خود جلب کرده است.

این دریاچه با قشرهای شناور یخ پوشیده شده است و هر چند قشر یخی بسیار ضخیم است، اما به نظر می‌رسد حیات در اقیانوس زیر آن ممکن باشد.

بعد از سه روز برنامه ریزی جهت انجام یک برنامه مشترک با استانهای خراسان رضوی ، فارس و آذربایجان شرقی وبا هدف اندازه گیری فاصله سیارک 400 متری ،عصر روز چهارشنبه 19 آبانماه بهمراه تعدادی از همکاران (آقایان کرمی ،باغبانی ،گیتی زاده وخانمها ماهینی وهاشمی نسب)جهت رصد وعکاسی از سیارک عازم محل در نظر گرفته شده یعنی رصد خانه مهر متعلق به آموزش وپرورش استان بوشهر شدیم.قرار بود همه گروهها در ساعتهای خاصی از سیارک عکاسی کنند تا بکمک آنها وبا در نظر گرفتن فاصله زمینی بین مناطق محل رصد، فاصله سیارک که در آن زمان در حدود 800 هزار کیلومتر بود بکمک اختلاف منظر محاسبه شود.زمان در نظر گرفته شده برای عکاسی سیارک درکشورمان در نظر گرفته شده بود و چند ساعت قبل از این زمان ،سیارک از فاصله 324هزار کیلومتری زمین عبور کرده بود.

گزارشهای رسیده از استانهای نامبرده حاکی از سرد بودن هوا و مشکل بودن رصد بود در حالیکه دمای هوا در خراسان زیر صفر بود دمای بوشهر در حدود 17 درجه وبسیار مطبوع بود.ابزاری که همراه داشتیم علاوه بر تلسکوپ 16 اینچی رصد خانه یک تلسکوپ 80 میلیمتری آپو  مدل اسکای واچر بهمراه سه پایه موتور دار ویک دوربین عکاسی canon  متعلق به پژوهشسرای دانش آموزی شهید خوشبخت بود. از حوالی ساعت هفت ونیم بعد از مرور مکان سیارک در نرم افزار استاری نایت شروع به رصد با تلسکوپ 16 اینچی کردیم.

با وجودیکه به نظر می رسید یافتن سیارک به دلیل کم نور بودن(طبق پیش بینی ها قدر سیارک در این زمان می بایست در حدود یازده می بود) تغییر مکان سریع سیارک ،کم بودن نسبی میدان دید تلسکوپ و نور شدید ماه که تنها در فاصله 14 درجه ای از سیارک قرار داشت مشکل باشد حدود 40 دقیقه به جستجوی سیارک پرداختیم که البته تلاشی ناموفق بود.

وقت آن رسیده بود که به سراغ عکاسی برویم.تلسکوپ 80 میلیمتری را راه اندازی نموده وآنرا به سمتی که نرم افزار نشان می داد قراول کردیم.چشمی تلسکوپ ولنز دوربین را در آوردیم و دوربین را بکمک اتصال مربوطه در جای خودقرار دادیم، ابتدا عکسی آزمایشی با نور دهی 20 ثانیه وحساسیت 400 گرفتیم.نتیجه عکس رضایت بخش بود.تصمیم گرفته شد که نور دهی ها با همین زمان انجام شود وبعد از مدتی که به تنظیم دوباره سوی تلسکوپ به سمت آسمان در ناحیه مورد نظر صرف شد دوربین با تنظیم نوردهی های 20 ثانیه ای از ساعت حدود 9 و21 دقیقه کار خود را شروع کرد.بعد از چندین بار وقفه وبررسی عکسها متوجه شدیم که ستارگان با قدر حدود 11 در عکسها قابل مشاهده هستند ولی همچنان خبری از شکار شدن سیارک نبود.بنابراین اولین نتیجه گیری این بود که احتمالا" قدر سیارک تیزپا باید از 11 کم نور تر باشد.علاوه بر این تصمیم گرفته شد که اندکی جهت گیری تلسکوپ تغییر کند که بعدا" متوجه شدیم  خوشبختانه همین تغییر جهت تلسکوپ، عاملی برای یافتن سیارک شده بود.(نقطه شکار سیارک با مکانی که نرم افزار استاری نایت پیش بینی کرده بود تفاوت فاحشی داشت).

نوردهی های 20 ثانیه ای تا ساعت 21 و40 دقیقه ادامه داشت ودر این زمان بود که کار عکاسی را پایان دادیم و رصد خانه را ترک نمودیم.......ساعت 2 بامداد بود که sms  خوشحال کننده "افتاده افتاده وسط تصویره!!!!!" را دریافت کردم .دوستم آقای گیتی زاده با کمک نرم افزار فوتو شاپ موفق به ظهور سیارک در عکسها شده بود.با پردازش تصاویر، ستارگان تا قدر 14 ونیم خود را نشان داده بودند و رد زیبای سیارک تیز پا هم در میان ستارگان آشکار شده بود.در عکسی که مشاهده می کنید قدر تعدادی از ستارگان در کنار آنها نوشته شده است.رد ناپیوسته سیارک ناشی از وقفه حدود 2 ثانیه ای بین نوردهی های اتوماتیک 20 ثانیه ای است.

نتایج بدست آمده از رصد:

1-       آشکار شدن ستارگان تا قدر 11 بکمک تلسکوپ 80 میلی متری آپو در یک فریم با نور دهی 20 ثانیه در حالیکه فاصله با ماه در حدود 14 درجه بود.

2-       آشکار شدن ستارگان تا قدر 14.5 بعد از پردازش حدود 20 فریم عکس 20 ثانیه ای

3-       جابجایی سیارک درحدود 380 ثانیه قوسی طی حدود 420 ثانیه زمانی

4-       قدر سیارک با مقایسه با ستارگان نزدیک در تصویر در حدود 14 تخمین زده می شود.کم نور تر از مقداری که توقع آن می رفت.

5-       در هر شرایطی امید خود را ازدست ندهید.بعد از گذشت یک ساعت از شروع رصد، یکی از استانهای همکار با عنوان اینکه در عکاسی بدلیل وجود نورماه ستارگان تا قدر 7 قابل آشکارسازی هستند کار رصد را تعطیل نمودند .

6-       پروژه های رصدی مشترک دارای ارزش و جاذبه علمی بیشتری هستند  و بعنوان یک کارگروهی ،اطلاعات علمی بیشتری ازآنها قابل استخراج است.

مجموعه وی.ال.تی رصدخانه جنوبی اروپا در صحرای آتاکامای شیلی از 4 تلسکوپ 8.2 متری و تعدادی تلسکوپ کوچکتر 1.2 متری بهره می‌برد که این مجموعه را به بزرگ‌ترین تلسکوپ روی زمین تبدیل کرده است.

در این تصویر نمای داخلی گنبد و خود تلسکوپ سمتی-ارتفاعی را می‌بینید که همه تدابیر برای کاهش اغتشاش‌های حرارتی و خنثی کردن اثرات مخرب جو در آن پیش‌بینی شده است.به تازگی، یکی از این چهار تلسکوپ 8.2 متری موفق شده است نوری بسیار قدیمی را ثبت کند، بخشی از پرتوهای آزادشده در یک فورانگر پرتوهای گاما یا جی.آر.بی که میلیاردها سال پیش در عالم اتفاق افتاد.

در تصویر زیر، نمایی از آسمان فوق‌العاده تاریک محل وی.ال.تی را مشاهده می‌کنید. این رصدخانه در ارتفاعات بلند کوهستان آند در شیلی بین صحرای آتاکاما (خشک‌ترین جای زمین) و  اقیانوس آرام واقع شده و به دلیل رطوبت بسیار پایین، ارتفاع زیاد، تعداد زیاد شب‌های صاف و بدون ابر و بسیاری دیگر از ویژگی‌های جوی و جغرافیایی جزو بهترین رصدگاه‌های روی زمین به شمار می‌رود. 

 
این مرد با راکتی که بر پشت دارد، بیش از هر فضانورد دیگری از سفینه فضایی‌اش فاصله گرفت

فضانورد برایس مک‌کندلز، در 12 فوریه 1984 یک راکت پشتی با رانش نیتروژنی به نام "واحد مانوردهنده سرنشین‌دار" را آزمایش کرد.

در حالیکه شاتل فضایی چلنجر صدها کیلومتر بالاتر از کره زمین در حال چرخش به دور آن بود، مک‌کندلز با رانش این راکت 97 متر از سفینه دور شد و در تاریک فضا به تنهایی به گردش پرداخت.

این تصاویر توسط دوربینی که بر فضاپیمای "مارس اکسپرس" نصب شده، شکار شده است.

رنگهای بکار رفته در آتشفشان "تارزیس تولوس" در کره مریخ نشانگر ارتفاعات مختلف است.
این آتشفشان با بلندای 8 کیلومتر و گستردگی 155 در 125 کیلومتر بیش از 4 میلیارد سال عمر دارد.

براساس این پژوهش که در مجله آرشیو منشر شده، حرارت ایجاد شده از انفجارهای لیزری منجر به تبخیر بخش کوچکی از زباله فضایی و تبدیل آن به یک جت پلاسما می‌شود که با کاهش سرعت جسم، آنرا از مدار زمین خارج می‌کند.

به گفته مهندس کلاود فیپس از شرکت فوتونیک آسوشیتس که از مولفان این طرح است، با این کار در حقیقت یک موشک لیزری ایجاد می‌شود که از زباله فضایی به عنوان سوخت خود استفاده می‌کند.

ضایعات فضایی که متشکل از طیف گسترده‌ای از بلورهای رنگی کوچک تا ماهواره‌های از رده خارج و مراحل موشک صرف شده هستند، اکنون به یک نقطه اوج رسیده‌اند.

آژانس‌های فضایی که چندین دهه بر این گمان بودند که مدار پایین زمین از ظرفیت بالایی برای این ضایعات برخوردار است، اکنون دریافته‌اند که احتمال برخورد این زباله‌ها با ماهواره‌ها و فضاپیماهای زمینی تا حد زیادی اجتناب‌ناپذیر شده و هر برخورد منجر به تولید هزاران زباله جدید خواهد شد.

این سناریو که ابتدا توسط دونالد کسلر، اخترفیزیکدان آمریکایی در سال 1978 مطرح شده بود بدین معنی است که فضاپیماهای در حال ورود به مدار پایین زمین با تهدید برخورد با این ضایعات و سوراخ شدن پوسته آنها روبرو خواهند بود. دو سال پیش در اولین برخورد جدید ماهواره با ماهواره، یک ماهواره ارتباطی با یک فضاپیمای از رده خارج روسی برخورد کرد.

اوایل سال جاری نیز ساکنان ایستگاه فضایی بین‌المللی در پی نزدیک شدن یک زباله فضایی به آنها مجبور به پناه گرفتن در فضاپیمای سایوز شدند.

ناسا اکنون طرح‌های زیادی را برای پاکسازی فضا در دست بررسی دارد که از جمله آنها می‌توان به بافت تور بین تیرک‌های قابل تورم یا فضاپیماهای جمع‌آوری بدون سرنشین با قابلیت پرواز در اطراف و جمع‌آوری ضایعات اشاره کرد.

از دیگر طرح‌ها می‌توان به یک سیستم لیزری زمینی حذف اشاره کرد که در آن یک لیزر متوسط از تکانه‌های کوچک ایجاد شده توسط فوتون‌ها برای حرکت جسم به سوی خارج مدار استفاده می‌کند

اما به گفته کسلر که دانشمند ارشد اسبق ناسا برای تحقیقات ضایعات مداری بوده، چنین رویکردی تنها به زباله‌های سبک محدود بوده و توانایی کاربری برای اجسام سنگین و بزرگ را ندارد.

لیزرهای قویتر با قدرت 150 کیلووات قادر خواهند بود که اجسام با هر اندازه را از مدار زمین خارج کنند. ضایعات کوچک پس از کاهش سرعت آنها و بیرون رفتن از مدار در جو زمین خواهند سوخت، در حالیکه برای ضایعات بزرگتر نیاز به هدایت آنها به سوی جایی مانند اقیانوس آرام است.

استفاده از لیزر زمینی، نیاز به ارسال یک خودرو به فضا را حذف کرده که منجر به کاهش چند میلیون دلاری در هزینه‌ها خواهد شد. بر اساس برآوردهای تیم فیپس، حذف یک جسم کوچک هزینه‌ای برابر با چند هزار دلار دارد که برای جسم بزرگتر این هزینه تا یک میلیون دلار افزایش می یابد

با این حال به گفته کسلر، این شیوه نیازمند احتیاط بیشتری است. وی اظهار کرد: اگر مراقب نباشید،‌ ممکن است به بخش اشتباهی از ماهواره ضربه زده یا به حدی آنرا تبخیر کنید که منفجر شود.

فیپس بر این باور است که می‌توان یک تلسکوپ 10 متری اختصاصی با قابلیت‌های لازم برای پیگیری زباله‌های فضایی ساخته و محل و چگونگی شلیک پالسهای لیزری به سوی آن را محاسبه کرد. تمام فناوریهای لازم برای این شیوه از جمله یک آینه بزرگ و لیزر قوی اکنون وجود داشته یا در حال ساخت هستند.

اما تنها مخالفت عمده با این پروژه از سوی جامعه بین‌المللی ممکن است به دلیل ترس از کاربرد چنین لیزر قدرتمندی در جهت اهداف نظامی ابراز شود که ناسا به دلیل این گونه پیچیدگی‌های سیاسی از پذیرش هرگونه طرح لیزری خودداری می‌کند.

اما به عقیده فیپس، پیگیری زباله‌های فضایی باید به عنوان بخشی از یک تلاش بین‌المللی تلقی شود.

نیمی از ضایعات فضایی توسط روسیه و آمریکا ایجاد شده‌اند و از این رو باید با همکاری با هم به حل این معضل بپردازند.

فیپس اظهار کرد: اگر همکاری به صورت بین‌المللی صورت بگیرد، دیگر کسی به لیزر به عنوان سلاحی در لباس میش نگاه نخواهد کرد!

محققان امیدوارند با راه اندازی تاسیسات لیزری جدید اروپا، بتوانند به کمک پرتو ایکس بسیار قدرتمند، به اسرار نهفته در اعماق زمین درباره رفتار فلزات هسته سیاره، در برابر فشار و حرارت شدید پی ببرد

می دانید که رسیدن به سیاره مریخ بسیار ساده تر از رسیدن به مرکز سیاره‌ای است که بر روی آن زندگی می‌کنید؟ با وجود تمامی دانشی که انسان از پدیده‌هایی از قبیل زمین لرزه، میدان مغناطیسی زمین و دیگر پدیده‌های زمینی به دست آورده است، دانش انسان از بخش‌های درونی زمین بسیار محدود و ناچیز است.

دانشمندان برای اینکه بتوانند بر روی چگونگی تعامل فلزات در فشار غیر قابل تصور مرکز زمین مطالعه کنند، ذرات کوچکی را در محیط آزمایشگاه فشرده و تحت حرارت شدید قرار می‌دهند، اما این آزمایش چندان علمی نیست و انجام آن نیز بسیار دشوار است.

به گزارش خبرگزاری مهر، تاسیسات لیزری جدیدی که در اروپا راه اندازی شده است شاید بتواند وضعیت مطالعه بر روی اعماق زمین را بهبود بخشیده و بخش‌هایی از رویدادهای درون زمین را برای دانشمندان آشکار سازد.

تاسیسات پرتوهای سینکروترون اروپا یا ESRF به تازگی اولین خط پرتو ID24 خود را راه اندازی کرده است تا بتواند خود را برای آغاز آزمایش‌هایی در بهار آینده آماده کند. این تاسیسات به دانشمندان امکان خواهد داد فشار دقیق و حرارت موجود بر روی فلزات را تعیین کنند تا درک بهتری از رفتار فلزات در اعماق زمین به دست بیاورند. در عین حال با کمک این تاسیسات امکان مطالعه بر روی کاتالیزورهای جدید شیمیایی و فناوری باطری در کنار دیگر واکنش‌های اتمی به وجود خواهد آمد.

سینکروترون نوعی شتابگر ذره‌ای محسوب می‌شود که می‌تواند کاربردهای متعددی داشته باشد. یکی از این کاربردها دریافت تشعشعات الکترومغناطیسی ذرات شتابگرفته برای تصویربرداری علمی است. منابع نوری سینکروترون از تعدادی از میدان‌های مغناطیسی برای منحرف کردن این تشعشعات به طول موج متفاوتی از نور استفاده می‌کنند. در ESRF پرتوهای تابیده شده چند شاخه می‌شوند تا بتوانند تشعشعات الکترون‌ها را جذب کنند. پرتو جدید ID24 نیز می‌تواند طیف بینی جذبی پرتو ایکس پر سرعتی را در این تاسیسات ایجاد کند.

به این شکل پرتوهای قدرتمند پرتو ایکس بر روی یک نمونه تابانده شده و میزان جذب پرتو ایکس توسط اتم‌های عناصر مختلف درون نمونه مورد مطالعه قرار خواهد گرفت. در این سیستم ردیفی از ردیاب‌های ژرمانیوم وجود دارد که می‌تواند در ثانیه یک میلیون محاسبه انجام دهد.

از این رو دانشمندان می‌توانند نمونه کوچکی از آهن را در معرض پرتو ایکس قرار دهند تا به حرارت 10 هزار درجه برسد و تغییرات ایجاد شده بر روی آن را مشاهده کنند. این آزمایش می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا دریابند سرنوشت آهن در عمق دو هزار و 400 کیلومتری زمین چه بوده و درجه ذوب دیگر فلزات موجود در جبه و هسته چیست.

همچنین دانشمندان می‌توانند با انجام چنین آزمایشی می‌توانند اسرار زیادی از ویژگی‌های زمینی از قبیل مولد بودن آن که منجر به ایجاد میدان مغناطیسی شده است را آشکار سازد.

بابک امین‌تفرشی، عکاس نجومی شناخته‌شده ایرانی در سفر به مرتفع‌ترین رصدخانه جهان، این نمای زیبا را از صلیب‌جنوبی و دیگر صورت‌های فلکی آسمان جنوبی برفراز آرایه تلسکوپی آلما در شیلی ثبت کرده است.

آرایه بزرگ میلی‌متری/ زیرمیلی‌متری آتاکاما که به اختصار آلما خوانده می‌شود، با 66 آنتن که محدوده‌ای به طول 16 کیلومتر را پوشش خواهند داد، در سال 2013 / 1391 تکمیل خواهد شد و تصویری جدید از آسمان را در محدوده طول‌موجی مهم زیرمیلی‌متر فراهم می‌آورد. این 66 تلسکوپ تداخل‌سنجی را تشکیل می‌دهند که در بهترین حالت مانند تلسکوپی به قطر 16 کیلومتر از آسمان تصویربرداری خواهد کرد.

دانشمندان دانشگاه «براون» به دنبال درک چگونگی آگاهی اسرارآمیز پوست انسان در مورد قرار گرفتن در معرض تابش‌های خورشیدی و تیره شدن در پی آن دریافته‌اند که احتمالا پوست قادر به «دیدن» پرتوهای ماورای بنفش از طریق یک رنگدانه حساس به نور بوده که در چشم انسان نیز وجود دارد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، به محض این که انسان در معرض تابش‌های ماورای بنفش خورشید قرار می‌گیرد، پوست این موضوع را درک می‌کند که این فرآیند بسیار سریع اتفاق می‌افتد.
تیره‌تر شدن پوست در برابر نور خورشید یک واکنش محافظتی است. محققان بر این باورند که رنگدانه تیره‌کننده پوست ملانین از سلول‌های پوست در برابر آسیب‌های ممکن در اثر تابشهای ماورای بنفش نور خورشید با جذب آن محافظت می‌کند.
اشعه ماورای بنفش به دو شکل در سطح زمین وجود دارد: UVA و UVB. پرتوهای UVB از طول موج کوتاهتری برخوردار بوده و تنها بخش کوچکی از پرتو ماورای بنفش خورشید را تشکیل می‌دهد. این پرتوها منجر به تیره‌تر شدن پوست در روزهای بعد از قرار گرفتن در معرض خورشید می‌شوند. پرتوهای UVB معمولا به دی‌ان‌ای آسیب می‌رسانند که می‌تواند به سرطان پوست منجر شود. اگرچه محققان پرتوهای UVA را نیز با سرطان مرتبط دانسته‌اند. پرتوهای UVA در مقابل از طول موج طولانی‌تری برخوردار بوده و بخش اعظمی از تابش ماورای بنفش را تشکیل می‌دهند. فرآیند تیره‌تر شدن پوست در معرض این پرتوها بسیار سریعتر اتفاق می‌افتد.
این پژوهش به تمرکز بر روی چگونگی تیره‌تر شدن پوست در برابر پرتوهای UVA پرداخته است. محققان با بررسی سلولهای پوستی موسوم به ملانوسیت‌ها که به تولید رنگدانه محافظ ملانین می‌پردازند، دریافتند که این سلولها همچنین از رنگدانه دیگری موسوم به رودوپسین برخوردارند که پیش از این تنها در شبکیه چشم دیده شده بود.
محققان سپس به بررسی چگونگی ارسال پیام توسط ماده رودوپسین در زمان قرار گرفتن پوست در معرض نور خورشید پرداخته و دریافتند که این پیام باعث تحریک تولید ملانین می‌شود.
بنا به مشاهدات این تیم، پس از یک ساعت مقدار متنابهی از ملانین شروع به انباشته شدن می‌کند که منجر به تیره شدن پوست می‌شود.